دوری از خانواده و دوستان، موانع زبانی، تفاوت‌های فرهنگی و عدم داشتن درآمد برای اشتراک در فعالیت‌های اجتماعی می‌توانند بخشی از دلایل احساس تنهایی در پناهندگان و پناهجویان تازه‌وارد باشند.
یکی از برنامه‌های خلاق در این زمینه، برنامه داوطلبانه «به سیدنی خوش‌آمدید» (Welcome2Sydney) است که در ٢٠۱٨ از سوی شورای شهر سیدنی و سازمان خدمات بین‌المللی اسکان (SSI) راه‌اندازی شد. این برنامه اکنون از شهر سیدنی به ناحیه‌های اطراف نیز راهش را باز کرده است.
پاولا بِن دیوید، برگزارکننده برنامه مشارک اجتماعی خدمات بین‌المللی اسکان می‌گوید برنامه به سیدنی خوش‌آمدید مشوق تجارب میان‌فرهنگی بین تازه‌واردان و باشندگان قدیمی است.
خانم دیوید می‌گوید: «دریافت ما این بود که مردم در غرب سیدنی یا مناطق دیگر ساکن شده بودند، اما در واقع محل سکونت شان را ترک نمی‌کردند. فکر کنم آن‌ها به نوعی منزوی بودند. بعضی از اوقات از خانواده و جامعه منزوی بودند و احساس تنهایی می‌کردند».
این دو سفیر رضاکاران، کیت و نیل، اکنون تبدیل به دوستان نزدیک با همدیگر شده‌اند. Source: Credit: NS/City of Sydney
پاولا که خودش نیز تجربه سال‌ها تنهایی در یک کشور خارجی را دارد می‌گوید: «نکته کلیدی برای خودم، یافتن یک دوست در محل بود، و این دو سال طول کشید. در واقع تا زمانی که کسی را از محل ملاقات کردم و این دیدار همه‌چیز را تغییر داد، اصلاً به آن‌جا احساس تعلق نکردم».
رضاکاران برنامه به سیدنی خوش‌آمدید در تمامی موارد با تازه‌واردان کمک می‌کنند. خانم دیوید می‌گوید: «آن‌ها اشتراک کنندگان برنامه را در ایستگاه قطار محل شان ملاقات می‌کنند و آن‌ها یاد می‌دهند چگونه از کارت اوپل (کارت ترانسپورت عمومی در نیو ساوت ولز) هنگام سوار شدن و پیاده شدن از قطار استفاده کنند. چطور پول داخل اوپل شان بیندازند. چگونه صفحه نمایش را بخوانند و ببینند سوار کدام خط شوند، و اگر بار اول شان باشد- یا بار دوم شان، بستگی به تعداد دیدارهای آن‌ها- آن‌ها را سوار آن قطار بکنند».
حبیب از سوریه است و بیشتر از یک‌سال در آسترالیا زندگی کرده است. او که در حال حاضر به حیث یک انجنیر/مهندس کار می‌کند، به پناهندگان دارای مدرک انجنیری در طی مراحل شناسایی مدارک شان در آسترالیا کمک می‌کند. او همچنان یکی از رضاکاران برنامه به سیدنی خوش‌امدید است.
تعدادی از پناهندگان تازه‌وارد در حال تفریح در باغ سلطنتی گیاه‌شناسی Source: NS/City of Sydney
حبیب می‌گوید: «از برنامه خیلی خوشم آمد؛ تصمیم گرفتم رضاکار شوم. در جریان این برنامه، افراد زیادی را ملاقات کردم. یک دوست واقعاً خوب یافتم. ما هنوز با هم دیدار می‌کنیم و بیرون می‌رویم، به این دلیل بود که تصمیم گرفتم رضاکار شوم».
حبیب که خودش به عنوان یک پناهنده به آسترالیا آمده می‌گوید اسکان موفقانه همیشه کار آسانی نیست: «خیلی سخت بود. کشور جدید، فرهنگ جدید، زبان جدید و مردم جدید، همه چیز نو بود. پس کمی سخت بود. فعالیت‌های این‌چنینی [یکی از پیک‌نیک‌های به سیدنی خوش‌آمدید در منطقه پاراماتا] مردم را به هم پیوند می‌زنند، که عالی است. تقریباً می‌خواهم بگویم که اسکان اقتصادی مهم‌ترین مسأله است، اما در واقع، مهم‌ترین چیز، دریافت حمایت عاطفی است».
نسیم یک پناهنده عراقی است که اوایل امسال وارد آسترالیا شده است. او خیلی علاقه‌مند آموختن انگلیسی است، اما با تعدادی از عبارت‌های رایج در آسترالیا مشکل دارد.
دیدار تعدادی از پناهندگان اشتراک کننده برنامه به سیدنی خوش‌آمدید از دفتر گوگل. Source: Credit: Nader Daher/Settlement Services International
«اصطلاحات عامیانه آسترالیایی برایم خیلی سخت هستند، مانند لهجه انگلیسی نیستند. کلمه‌های جدید آموخته‌ام و هر بار یک فرهنگ اصطلاحات زبان عامیانه را با خود می‌برم تا معنای کلمه‌های این‌جا را بفهمم».
«اگر بخواهیم با آسترالیایی‌ها زندگی کنیم، باید نوع صحبت آن‌ها، روش استفاده از کلمات، نوع نشست و برخاست، صرف غذا در کنار هم و همه‌چیز را فرابگیریم تا احساس کنیم بخشی از این جامعه بزرگ هستیم».
برنامه‌هایی ویژه‌ای که میان پناهندگان و جامعه اصلی پل ایجاد می‌کنند، در ملبورن نیز قابل دسترس هستند. به عنوان مثال، سازمان ایمز آسترالیا برنامه‌هایی چون اردوگاه جوانان برای پناهندگان جوان، فعالیت‌های گروهی مادران و کودکان برای برقراری روابط میان مادران جدید با مادران دیگری که در وضعیت مشابه هستند، و دیگر برنامه‌های متعدد ورزشی دارد.
