وقتی آرون تیو شاهد یک حمله نژادپرستانه و خشونت‌آمیز علیه یک مرد آسیایی شد؛ در برابر آن عکس‌العمل نشان داده و دخالت کرد.
او می‌گوید: «نگرانی عاجل من این بود که وضعیت را مدیریت کرده میان مهاجم و قربانی فاصله فزیکی ایجاد نمایم. خوشبختانه پس از عکس‌العمل من چند تن دیگر نیز با من پیوستند و در مقابل مهاجم ایستادند.»
بیشتر مردم تصور می‌کنند که آن‌ها نیز چنین واکنشی نشان خواهند داد، اما تحقیقات چیز دیگری می‌گوید.
پروفیسور کوین دن از پوهنتون وسترن سیدنی کارشناس اقدام تماشاگران است. او می‌گوید میان نیت و عمل مردم فاصلهٔ بزرگی وجود دارد:
«وقتی از مردم در نظرسنجی‌ها پرسیده می‌شود که آیا در چنین شرایطی مداخله خواهند کرد یا نه، میزان پاسخ مثبت به ۶۰ تا ۷۰ درصد می‌رسد. اما هنگامی‌که از همان افراد بپرسید که آیا تا حالا واقعاً چنین اقدامی انجام داده‌اند، ارقام به کمتر از ۳۰ درصد کاهش می‌یابد.»
اغلباً مردم به دلایلی مانند ترس از هدف قرار گرفتن خودشان، ندانستن روش درست مداخله، یا عدم اطمینان از این‌که آیا واقعه حادثه نژادپرستانه است یا خیر؟ اقدام نمی‌کنند.
پروفیسور دن می‌گوید این تفاوت میان نیت و عمل در واقعیت "ظرفیت استفاده‌نشده‌ای" است که می‌توان از آن در راستای مقابله با نژادپرستی بهره گرفت، به‌شرطی که مردم را آگاه سازیم که اشکال مختلف مداخله چگونه می‌تواند باشد.
در این قسمت از سلسله پادکست "شناخت و درک نفرت" این را بررسی می‌کنیم که چگونه می‌توان در زمان مشاهده آزار و اذیت نژادپرستانه، بگونه مصوون مداخله کرده و عکس‌العمل نشان داد.
