9 Οκτωβρίου 1989.
70 χιλιάδες διαδηλωτές διαδηλώνουν ειρηνικά στους δρόμους της Λειψίας, απαιτώντας ελευθερία και μεταρρυθμίσεις στην Ανατολική Γερμανία, ή αυτό που ήταν επίσημα γνωστό ως Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας.
Ήταν μια επικίνδυνη κίνηση, δεδομένου ότι οι διαμαρτυρίες που επικρίνουν τις αρχές απαγορεύονταν από το νόμο, και μαζικές συγκεντρώσεις δεν είχαν παρατηρηθεί εδώ και δεκαετίες.
Στην πραγματικότητα, οι συμμετέχοντες φοβούνταν ότι θα χρησιμοποιούνταν βίαιες τακτικές για την καταστολή της διαμαρτυρίας τους, ακριβώς όπως συνέβη στις θανατηφόρες διαδηλώσεις στην πλατεία Τιενανμέν στο Πεκίνο λίγους μήνες νωρίτερα, Μάρτιος 1989.
Αλλά είναι αξιοσημείωτο ότι, αντιμέτωπες με τη μη βίαιη προσέγγιση των διαδηλωτών, οι δυνάμεις ασφαλείας δεν διατάχθηκαν να παρέμβουν.
Αν και δεν ήταν η πρώτη διαμαρτυρία της λεγόμενης Ειρηνικής Επανάστασης, ήταν η μεγαλύτερη και ενθάρρυνε άλλα κινήματα διαμαρτυρίας σε όλη την Ανατολική Ευρώπη, που θα έθετε σε κίνηση την τελική κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης.
Μόλις τέσσερις εβδομάδες αργότερα, στις 9 Νοεμβρίου 1989, έπεσε το Τείχος του Βερολίνου.
Η σειρά των τσιμεντένιων τοίχων και περιφράξεων έφτανε τα 3,6 μέτρα σε ορισμένα σημεία, με αγκαθωτό σύρμα και φυλασσόταν με παρατηρητήρια.
Η δομή χτίστηκε για πρώτη φορά τον Αύγουστο του 1961 ως οδόφραγμα από συρματόπλεγμα για να εμποδίσει τους ανθρώπους να καταφύγουν στη Δυτική Γερμανία, η οποία ήταν υπό τον έλεγχο των Ηνωμένων Πολιτειών, της Βρετανίας και της Γαλλίας.
Τουλάχιστον 171 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους προσπαθώντας να διασχίσουν το Τείχος του Βερολίνου.
Εκείνο το βράδυ στις 9 Νοεμβρίου στις 6:52 μ.μ., ο ηγέτης του Κόμματος Σοσιαλιστικής Ενότητας του Βερολίνου, Günter Schabowski, έκανε μια απροσδόκητη ανακοίνωση.
Οι Ανατολικογερμανοί συνέρρεαν στα σύνορα, ανυπομονώντας να τα διασχίσουν μετά από 32 χρόνια.
Μερικοί άνθρωποι άρχισαν να τεμαχίζουν το φυσικό φράγμα χρησιμοποιώντας σφυριά και καλέμια.
Εκείνο το Σαββατοκύριακο, περισσότεροι από 2 εκατομμύρια άνθρωποι πέρασαν από το Ανατολικό Βερολίνο στο Δυτικό Βερολίνο.
Για άλλη μια φορά, σε μια αξιοσημείωτη τροπή των γεγονότων: δεν έπεσαν πυροβολισμοί, δεν χάθηκαν ζωές.
Ήταν μια από εκείνες τις στιγμές που όλοι θυμούνται πού βρίσκονταν, όταν συνέβη. Ο δικηγόρος Olaf Kretzschmar με έδρα το Σίδνεϊ ήταν μόλις 16 ετών τότε.
Αναφέρει ότι η μνήμες εκείνης της εποχής είναι ακόμα οι νωπές.
Για σχεδόν τέσσερις δεκαετίες, οι Ανατολικογερμανοί ήταν αιχμάλωτοι στην ίδια τους τη χώρα, χωρισμένοι από τα μέλη της οικογένειάς τους στην άλλη πλευρά του Τείχους.
Η πτώση του Τείχους του Βερολίνου ήταν το πρώτο βήμα προς την επανένωση της Γερμανίας.
Οι οικογένειες επανενώθηκαν και οι άνθρωποι μπορούσαν επιτέλους να επισκεφθούν τα μέρη της νιότης τους που κάποτε ήταν απρόσιτα πίσω από τα όρια που έθεσε η Σοβιετική Ένωση, αυτό που έγινε γνωστό ως Σιδηρούν Παραπέτασμα.
Η Sonja Maria Geiger, η οποία μεγάλωσε στη Δυτική Γερμανία, ήταν 12 ετών όταν έπεσε το Τείχος.
Ένα χρόνο αργότερα, επισκέφθηκε την Ανατολική Γερμανία για πρώτη φορά με χορωδία νέων.
Ο διευθυντής της χορωδίας τους πήρε στο πατρικό του σπίτι.
Βλέποντας την αντίδρασή του, συνειδητοποίησε το μέγεθος του αντίκτυπου αυτού που συνέβη.
Η πρέσβειρα της Γερμανίας στην Αυστραλία, Beate Grzeski, ανέφερε ότι στην 35η επέτειο του ιστορικού γεγονότος, υπάρχουν πολύτιμα μαθήματα που πρέπει να θυμόμαστε.
Η επανένωση της Γερμανίας έγινε στις 3 Οκτωβρίου 1990, 11 μήνες μετά την πτώση του τείχους.
Η κ. Grzeski επισήμανε ότι η εξέλιξη δεν αγκαλιάστηκε αμέσως από όλες τις γειτονικές χώρες, αλλά τελικά οδήγησε σε μια ισχυρότερη ενωμένη Ευρώπη.
