Δεν είναι μόνο, οι καρβουνιασμένοι κορμοί των δέντρων, που ακόμα στέκουν ενθύμια της πύρινης λαίλαπας, που καταβρόχθισε τα πάντα στο διάβα της. Για κάποιους επιζώντες, οι πληγές.. πολλές, προκαλώντας ακόμα, βαθύ και αστείρευτο πόνο. Ίσως, μάλιστα, να μην επουλωθούν, ποτέ, από τον πανδαμάτορα χρόνο.
Το σίγουρο είναι, ότι τίποτα δεν είναι πάλι το ίδιο, σε εκείνα τα σημεία της καταστροφής και της ανθρώπινης απώλειας. Ένα από αυτά, το χωριό, Marysville, όπου πριν από δέκα χρόνια, κατοικούσε μόνιμα η Αναστασία Ζαριφοπούλου. Το πρόγραμμα μας, ταξίδεψε μαζί της στο χρόνο, κάνοντας ένα οδοιπορικό στον τόπο της τραγωδίας.
Η χαρακτηριστικότερη ίσως φράση της, που συνοψίζει τα συναισθήματα της, όταν ήρθε αντιμέτωπη με το παρελθόν, εκεί όπου βρισκόταν κάποτε το σπίτι της, ήταν η εξής:
«Πιστεύω, ότι το έχω ξεπεράσει, έρχονται ορισμένες μνήμες, και αν άφηνα τον εαυτό μου ελεύθερο θα δάκρυζα, αλλά η ζωή συνεχίζεται... εμείς είμαστε, εδώ, αλλά, 24 άλλοι, που γνώριζα δεν είναι πλέον.. ένα νεαρό παιδάκι και η μητέρα του, λίγες πόρτες πιο κάτω, καήκαν αγκαλιά, και ο σύζυγος και πατέρας, ήταν ο αρχηγός του Country Fire Authority, στο χωριό, και δεν ήξερε, ότι η γυναίκα του και το παιδί του είχαν καεί.»
Ακούστε τη συνέντευξη της Αναστασίας Ζαριφοπούλου πατώντας Play στο Podcast που συνοδεύει την κεντρική φωτογραφία.
