Απόψε στις 6 το απόγευμα στην Καστελλοριζιακή Λέσχη που βρίσκεται στο 2/127 Houston Road, στο προάστειο Kingsford του Σύδνεϋ, θα γίνει η βιβλιοπαρουσίαση του νέου μυθιστορήματος του Νικόλαου Μαλαξού με τίτλο: «Η κόρη του πατέρα μου».
Το βιβλίο θα παρουσιάσει η καθηγήτρια Κάθριν Γεωργούρα OAM.
Η εκδήλωση εντάσσεται στο πλαίσιο του Ελληνικού Φεστιβάλ του Σύδνεϋ και αναφέρεται στην ιστορία των γυναικών του ακριτικού νησιού, οι οποίες έπρεπε να υποταχθούν σε νόμους που δεν είχαν καμία συμμετοχή στη διαμόρφωσή τους.
Μια γυναίκα όμως που ήταν πολύ μπροστά από την εποχή της, παρά τις αντιξοότητες, ακολούθησε την καρδιά της.
Ακούστε περισσότερα πατώντας play στο podcast της κεντρικής φωτογραφίας.
Source: Supplied
Ονομάζομαι Νικόλαος Μαλαξός και είμαι γιος του Ιωάννη και της Mαρίας, το γένος Μεϊμάρη. Γεννήθηκα στο Πόρτ Σάιντ της Αιγύπτου, όπου και έζησα για οκτώ χρόνια. Πήγα στο ελληνικό δημοτικό σχολείο στο Πόρτ Σάιντ και μιλούσα Αραβικά, Γαλλικά και Ελληνικά.
Οι γονείς μου ζούσαν στο Πόρτ Σάιντ για 30 χρόνια. Εκεί παντρεύτηκαν και το 1950 μεταναστεύσαμε οικογενειακώς στην Αυστραλία, κατόπιν πρόσκλησης του πρώτου εξαδέλφου του πατέρα μου, του Ιωάννη Μπαρμπούττη, ο οποίος είχε μαγαζί στο Μπάουλντερ της Δυτικής Αυστραλίας.
Μείναμε πάνω από 12 μήνες στην Πέρθη και το πρώτο μου σχολείο στην Αυστραλία ήταν αυτό επί της οδού Newcastle. Η αδελφή του πατέρα μου, η Παρασκευή, ζούσε στο Σύδνεϋ και επιθυμούσε όλα τα αδέλφια της να είναι μαζί. Αυτός ήταν και ο λόγος που φύγαμε από την Πέρθη και ήρθαμε στο Σύδνεϋ.
Ο θείος Ηλίας και η θεία Παναγιώτα έμειναν στην Αίγυπτο και μετά από λίγα χρόνια έφυγαν για την Αθήνα. Εκείνα τα χρόνια δεν υπήρχε σύστημα εκμάθησης ξένων γλωσσών στα αυστραλιανά σχολεία και έτσι σιγά-σιγά ξέχασα τα Αραβικά και τα Γαλλικά και μιλούσα μόνο Αγγλικά.
Το δημοτικό σχολείο το τέλειωσα στο Crown Street, ενώ Γυμνάσιο πήγα στο Paddington. Ο πατέρας μου έφυγε από τη ζωή το 1960, σε ηλικία 55 ετών από πρόβλημα στα νεφρά. Αυτός ήταν και ο λόγος που σταμάτησα το σχολείο σε ηλικία 17 ετών.
Έπιασα δουλειά στο Τμήμα Ναυτιλίας της Κοινοπολιτείας που ήταν υπεύθυνο για την ναυτολόγηση και την εύρεση εργασίας ναυτικών σε αυστραλιανά πλοία. Το γραφείο βρισκόταν επί της οδού Χίξον, κάτω από την γέφυρα του Σύδνεϋ.
Τις σπουδές μου δεν τις εγκατέλειψα οριστικά. Παρακολουθούσα μαθήματα σε νυχτερινό γυμνάσιο, για δύο χρόνια για να πάρω το απολυτήριό μου. Στη συνέχεια εργάστηκα ως Γενικός Ελεγκτής στο Martin Place. Ο Αναπληρωτής Επικεφαλής Ελεγκτής με ενθάρρυνε να συνεχίσω τις σπουδές μου και έτσι παρακολούθησα – ως ιδιωτικός φοιτητής – το Πανεπιστήμιο της Νέας Αγγλίας στο Armidale NSW, όπου έλαβα πτυχίο Καλών Τεχνών και πτυχίο Οικονομικών. Εργάστηκα για 18 χρόνια ως Διοικητικός Υπάλληλος στην Film Australia, που ήταν μια από τις κορυφαίες εταιρείες παραγωγής τηλεοπτικών ντοκιμαντέρ και εκπαιδευτικών προγραμμάτων της χώρας.
Μέσω αυτής της επαγγελματικής μου δραστηριότητας απέκτησα εμπειρία στη δημιουργία ντοκιμαντέρ καθώς συμμετείχα σε διάφορες φάσεις της παραγωγής, από την προπαραγωγή που περιλαμβάνει τη συγγραφή σεναρίου μέχρι την πραγματική παραγωγή που περιλαμβάνει το γύρισμα του ντοκιμαντέρ.
Για τα επόμενα 15 χρόνια μέχρι τη συνταξιοδότησή μου, εργάστηκα ως Έφορος σε Μουσεία και Ιστορικούς Χώρους. Αφού συνταξιοδοτήθηκα, άρχισα να εργάζομαι για την Επιτροπή Ψυχικής Υγείας της Νέας Νότιας Ουαλίας, αλλά το δεκαετές συμβόλαιό μου έληξε απρόσμενα, όταν υπέστην εγκεφαλικό επεισόδιο που μου δημιούργησε προβλήματα υγείας.
Από το 1974 ταξιδεύω τακτικά στην Ελλάδα, την Κωνσταντινούπολη, την Αίγυπτο, το Λονδίνο και το Παρίσι. Είχα την ευκαιρία να βάλω κι εγώ το δικό μου λιθαράκι στην Έκθεση που παρουσίασε το Powerhouse Μuseum για τους Αρχαίους Ολυμπιακούς Αγώνες κατά τη διάρκεια των Αγώνων στο Σύδνεϋ το 2000. Επίσης ήμουν μέλος της Επιτροπής που διοργάνωσε την έκθεση που ταξίδεψε στην Αθήνα για τους Ολυμπιακούς του 2004.
Η κυρία Vicky Kazaglis-Galagher και ο κ. Νίκος Μαλαξός κατά την παρουσίαση του βιβλίου "Η Κόρη του πατέρα μου". Source: Supplied
Το πρώτο μου μυθιστόρημα, "Η Κόρη του Πατέρα μου", είναι αφιερωμένο στον πατέρα μου, Ιωάννη Ν. Μαλαξό.
O πατέρας μου πήρε το όνομα του παππού του (του πατέρα της μητέρας του), Χατζηγιάννη Μπαρμπούτη. Γλωσσομαθής και αυτοδίδακτος, μιλούσε Ελληνικά, Γαλλικά, Τούρκικα, Αραβικά, Ιταλικά και Αγγλικά. Τα ανίψια του που γεννήθηκαν στη Νάντη, μια μεγαλούπολη στη Δυτική Γαλλία, έλεγαν ότι μιλούσε σαν Γάλλος. Όταν μεταναστεύσαμε στην Αυστραλία με βοηθούσε με την αγγλική γλώσσα.
Διάβαζε βιβλία Γάλλων συγγραφέων όπως: του Αλέξανδρου Δουμά, του Ιούλιου Βέρν, του Βίκτωρα Ουγκώ, του Εμίλ Ζολά και βιβλία Άγγλων συγγραφέων όπως των: Ουίλιαμ Σαίξπηρ, Κάρολου Ντίκενς, Τζέην Ώστεν και Σάρλοτ Μπροντέ. Ήταν συλλέκτης βιβλίων στο Καστελλόριζο και θαυμαστής του Ελευθερίου Βενιζέλου. Είχε βιβλιοπωλείο δίπλα στο δισκοπωλείο του αδελφού του, επί της οδού Φερντινάν ντε Λεσσέψ (στις μέρες μας γνωστή ως οδός Σαάντ Ζαγλούλ), στο Πορτ Σάιντ της Αιγύπτου και είχε μεγάλη συλλογή από βιβλία στα Γαλλικά, Ελληνικά, Αραβικά και Αγγλικά. Το 1949 το βιβλιοπωλείο έγινε σημείο συγκέντρωσης ειδών πρώτης ανάγκης (δωρεών, είδη ρουχισμού κλπ) για την ελληνοκυπριακή στρατιωτική ομάδα ΕΟΚΑ που έκανε αγώνα να απομακρύνει τους Βρετανούς από την Κύπρο και να ενωθεί το νησί με την Ελλάδα. Πήγα με τον πατέρα μου στην Κύπρο, στο 11 Η Κόρη του Πατέρα μου ξενοδοχείο Μαραγκός στο χωριό Πεδουλάς που βρίσκεται στις βόρειες πλαγιές της οροσειράς του Τροόδους, για να διανείμουμε τα είδη πρώτης ανάγκης που είχαν συγκεντρωθεί. Ο πατέρας μου ήταν ιδιαίτερα χαρισματικός και με ιδιαίτερη κλίση στην ιστορία. Ήταν το τρίτο αγόρι μιας στοργικής, πολυμελούς οικογένειας. Πατέρας του ήταν ο Νικολής, ο ράφτης, και μητέρα του η Δέσποινα, γνωστή με το παρατσούκλι Μπαρμπουτίνα. Είχε άλλα επτά αδέλφια που ήταν κατά σειρά ηλικίας: Παρασκευή, Ευαγγελία, Παναγιώτα, Μιχάλης, Kυριάκος, Ιωάννης, Γιώργος και Ηλίας. Τα περισσσότερα αδέλφια του είχαν γεννηθεί στο Καλαμάκι (γνωστό σήμερα ως Καλκάν). Όλη η οικογένεια (εκτός από την Παρασκευή που έμενε στο Καστελλόριζο) μετανάστευσαν στο Πορτ Σάιντ της Αιγύπτου το 1920. Η Παρασκευή μετανάστευσε στην Αυστραλία το 1928 ενώ η Ευαγγελία έφυγε αρχικά για τη Νάντη της Γαλλίας και το 1950 μετανάστευσε στην Αυστραλία. Η Παναγιώτα και ο Ηλίας παρέμειναν στο Πόρτ Σάιντ και στη συνέχεια πήγαν στην Αθήνα. Καλαμάκι (γνωστό σήμερα ως Καλκάν) στη Μικρά Ασία 12 Το Καστελλόριζο στην πορεία του χρόνου κατακτήθηκε αρκετές φορές, βίωσε φυσικές καταστροφές και οι κάτοικοι του κατέφυγαν στην προσφυγιά με σκοπό να σώσουν τις ζωές τους και να μεγαλώσουν τις οικογένειες τους. Παρόλα αυτά, κρατάει τον παραδοσιακό του χαρακτήρα και οι νησιώτες προσπαθούν να τηρήσουν όσο το δυνατόν περισσότερο μπορούν τα ήθη και τα έθιμα τους.
ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ
Η θέση της γυναίκας μέσα από τα ήθη και τα έθιμα του Καστελλόριζου. Tο βιβλίο αυτό είναι ένα ιστορικό μυθιστόρημα για τη ζωή των Καστελλοριζιών μέσα από το χρονικό δύο οικογενειών που απλώνεται σε τρεις ολόκληρες γενιές.
Η πλοκή του μυθιστορήματος περιστρέφεται στη ζωή των γυναικών του Καστελλόριζου που παρ’ ότι η μοίρα τους υπαγορεύθηκε από τους γονείς τους που τις πάντρεψαν με άντρες αρκετά μεγαλύτερης ηλικίας, αποδέχθηκαν στωϊκά τη μοίρα τους και έγιναν οι πυλώνες της οικογένειας.
Oι κακουχίες των γυναικών πηγάζουν κυρίως από τις αναχρονιστικές παραδόσεις του Ισλάμ που τους κληροδοτήθηκαν κατά τα χρόνια της Τουρκοκρατίας. Τα γεγονότα διαδραματίζονται από τα μέσα του 19ου ως τις αρχές του 20ου αιώνα.
Το διάστημα αυτό υπήρξαν ομαδικές μεταναστεύσεις, λόγω της μεγάλης καταπίεσης, της αβάσταχτης φορολογίας και των σκληρών μέτρων κατά του Χριστιανισμού. Οι Καστελλοριζιοί μετανάστευσαν στην Αίγυπτο, στην Αμερική, στην Αυστραλία και σε άλλα μέρη αναζητώντας ένα πιο ασφαλές μέλλον και παρόλες τις αντιξοότητες προσπάθησαν να κρατήσουν αναλλοίωτη την πολιτιστική τους ταυτότητα.
Οι άνθρωποι που «συγκατοικούν» στο μυθιστόρημα του Νικόλαου Μαλαξού, δρουν και αντιδρούν στις προκλήσεις μιας ιδιαίτερα ταραγμένης εποχής για το Καστελλόριζο που μένει εμμονικά προσκολλημένο σε ένα αναχρονιστικό παρελθόν.
Το μυθιστόρημα αφηγείται τις πορείες ζωής του Γιώργου και της Μαρίας, καθώς και των οικογενειών τους. Οι δύο αυτές πορείες ζωής, που η μεν πρώτη ξεκινά από το Καλαμάκι της Μικράς Ασίας και η δεύτερη από το Καστελλόριζο, συγκλίνουν το Πάσχα του 1884 και αποκλίνουν οριστικά τον Δεκέμβριο της ίδιας χρονιάς.
Γύρω από τους κυρίως πρωταγωνιστές κινείται μια πληθώρα προσώπων, κυρίως συγγενικά πρόσωπα που ακολουθούν πιστά τα ήθη και τα έθιμα της εποχής. Μοιάζουν ανήμπορα ανθρωπάκια να αντισταθούν στις βαθιά ριζωμένες αναχρονιστικές αξίες που δικάζουν και καταδικάζουν ανελέητα οτιδήποτε το διαφορετικό. Πολλές ιστορίες που αναφέρονται στο βιβλίο είναι προσωπικές μαρτυρίες, αλλά υπάρχουν και αρκετά φανταστικά στοιχεία. Πολλά από τα μέρη που αναφέρονται στο βιβλίο, ο συγγραφέας τα έχει επισκεφθεί προσωπικά κάτι που βοηθά 15 Η Κόρη του Πατέρα μου ώστε η αφήγηση να είναι ρεαλιστική και να θέτει τα γεγονότα με αξιόπιστο και συνεπή τρόπο. Ο Νικόλαος Μαλαξός μας ταξιδεύει από το Καστελλόριζο στην Αθήνα, στο Καλαμάκι (ή Καλκάν) και στη Σαμψούντα, στο Πόρτ Σάιντ, στην Αλεξάνδρεια, στο Καιρώ και στην Τάντα. Κάνει μια στάση στο Βλαδιβοστόκ της Ρωσίας κι από εκεί στο Κολόμπο, τη μεγαλύτερη πόλη και οικονομική πρωτεύουσα του νησιωτικού κράτους της Σρι Λάνκα*. Το επόμενο ταξίδι του είναι στην Πέρθη, στο Κάλγκουρλι και στο Μπάουλντερ της Αυστραλίας. Ο κύκλος κλείνει με ένα ταξίδι στο Καστελλόριζο που σηματοδοτεί μια νέα αρχή... Σε κάθε κεφάλαιο προηγείται μια ιστορική αναδρομή για την ένταξη του αναγνώστη στο ιστορικό, κοινωνικό και πολιτικό πλαίσιο στο οποίο κινούνται οι ήρωες. Η Κόρη του Πατέρα μου είναι το πρώτο μυθιστόρημα του Νικόλαου Μαλαξού και γράφτηκε αρχικά στην αγγλική γλώσσα και μεταφράστηκε στην ελληνική γλώσσα από την Άννα Αρσένη. Ο συγγραφέας το αφιερώνει στον πατέρα του, Ιωάννη Ν. Μαλαξό, ένα ιδιαίτερα χαρισματικό άτομο που ήταν πολύ μπροστά από την εποχή του.
