Ως πρώην ανάδοχος γονέας, βοηθός νοσηλεύτρια και μητέρα τεσσάρων παιδιών, η Γκλόρια φροντίζει ανθρώπους σε όλη της τη ζωή.
Τώρα όμως βασίζεται σε άλλους, ακόμη και για τις πιο βασικές εργασίες.
«Θέλω τόσο πολύ να περπατήσω, και μου είπαν ότι μάλλον θα το κάνω με τον καιρό, αλλά αυτό δεν είναι αλήθεια. Δεν είναι καθόλου αλήθεια. Κάποιοι νομίζουν ότι δεν έχω μυαλό αν κάθομαι σε μια καρέκλα που έχει ρόδες, αλλά εγώ έχω», είπε χαρακτηριστικά.
Η Γκλόρια πάσχει από μια πάθηση που ονομάζεται σπονδυλικό μηνιγγίωμα, αφήνοντάς την με παραπληγία, σπαστικότητα και χρόνια ακράτεια.
Σε ηλικία 77 χρόνων σήμερα, διαγνώστηκε πριν 8 χρόνια, πράγμα που σημαίνει ότι δεν είναι επιλέξιμη για το Εθνικό Πρόγραμμα Ασφάλισης Αναπηρίας, το οποίο είναι ανοικτό σε όσους έχουν διαγνωστεί πριν από την ηλικία των 65 ετών.
Αυτό αφήνει την ίδια και άλλους με παρόμοια προβλήματα υγείας να εξαρτώνται από ένα πακέτο κατ' οίκον φροντίδας στο πλαίσιο του προγράμματος My Aged Care της ομοσπονδιακής κυβέρνησης.
Σε αντίθεση με το NDIS, τα πακέτα αυτά έχουν ανώτατο όριο λίγο κάτω από 60.000 δολάρια ετησίως - πράγμα που σημαίνει λιγότερη χρηματοδοτούμενη υποστήριξη για την κατάστασή της.
Έτσι όλο το βάρος της φροντίδας της, πέφτει στην κόρη της Σάρα και τον γιο της Ντέιβιντ.
Όπως αναφέρει η πρώτη, ανέλαβε την φροντίδα της μητέρας της πριν από τέσσερα χρόνια, αφού βγήκε από το γηροκομείο, λόγω ανησυχιών για την υγεία της.
Το πακέτο κατ' οίκον φροντίδας της Γκλόρια χρηματοδοτεί βοηθήματα ακράτειας, ορισμένα ιατρικά είδη και μία ή δύο ώρες την ημέρα φροντίδας από έναν βοηθό ή νοσηλευτή.
Ωστόσο η κόρη της Σάρα λέει ότι η οικογένειά της δεν μπορεί να αντέξει οικονομικά τη θεραπεία που θα βελτίωνε την ποιότητα ζωής της.
«Αν είχα μια λίστα επιθυμιών, θα ήθελα ένα ανυψωτικό οροφής μέσα στο σπίτι ώστε να μπορούμε να τη μετακινούμε- έναν εργοθεραπευτή που θα ερχόταν και θα τη βοηθούσε να φτιάξει ένα φλιτζάνι τσάι, ώστε να μάθει πώς να φτιάχνει ένα φλιτζάνι τσάι, το δικό της πρωινό και να χρησιμοποιεί μόνη της την τουαλέτα», είπε.
Η ηλικιωμένη γυναίκα παραμένει ως επί το πλείστον καθηλωμένη στο σπίτι, εκτός από την εβδομαδιαία επίσκεψή της στην εκκλησία.
«Μερικές φορές σκέφτομαι ότι ανυπομονώ να πεθάνει για να μπορέσει να ηρεμήσει και να μην υποφέρει, πράγμα που με κάνει να αισθάνομαι τόσο λυπημένη ακόμα και να το σκέφτομαι, γιατί είναι ντροπή», ανέφερε η Σάρα μεταξύ άλλων.
Ο διευθύνων σύμβουλος του Δικτύου Συνηγορίας Ηλικιωμένων, Craig Gear, σημειώνει ότι και άλλοι άνθρωποι βρίσκονται σε παρόμοια κατάσταση - και αυτό έχει οδηγήσει σε ορισμένες δύσκολες επιλογές, όπως τη λήψη γευμάτων ή την παροχή υπηρεσιών.
Ο από καιρό υποσχεθείς από την κυβέρνηση νέος νόμος περί φροντίδας ηλικιωμένων θα εισαχθεί στο κοινοβούλιο αργότερα φέτος.
Πρόκειται για μια απάντηση στη Βασιλική Επιτροπή για τον τομέα της φροντίδας ηλικιωμένων, με την τελική έκθεση να έχει παραδοθεί πριν από τρία χρόνια.
Ο διευθύνων σύμβουλος της Αυστραλιανής Ομοσπονδίας Οργανώσεων Αναπηρίας, Ross Joyce, υποστηρίζει ότι ο νέος νόμος πρέπει να διασφαλίσει ότι όλοι οι ηλικιωμένοι Αυστραλοί έχουν πρόσβαση σε επαρκή υποστήριξη.
Εκπρόσωπος του Υπουργείου Υγείας και Φροντίδας Ηλικιωμένων δήλωσε στο SBS πως ο «νέος νόμος περί φροντίδας ηλικιωμένων αναγνωρίζει τις μοναδικές ανάγκες των ατόμων με αναπηρία στη Δήλωση Αρχών και περιλαμβάνει ειδική αναφορά σε άτομα με αναπηρία, ψυχική ασθένεια και νευροδιαφορετικότητα»
Παράλληλα σημειώνει ότι όσοι χρειάζονται περισσότερη υποστήριξη μπορεί να θεωρήσουν «ωφέλιμο να εξετάσουν επιλογές, συμπεριλαμβανομένης της φροντίδας σε ιδρύματα».
Πάντως η Σάρα υπογραμμίζει πως μετά την τελευταία τους εμπειρία, δεν θα επιστρέψει στη μητέρα της να μεταφερθεί ξανά σε κάποιο οίκο ευγηρίας.
