Ο Κώστας Καζάκος είχε έρθει στο Σύδνεϋ το 1995, Μάρτιο με Απρίλιο, ως προσκαλεσμένος του Ελληνικού Φεστιβάλ που διοργανώνει η Ελληνική Ορθοδοξη Κοινότητα της ΝΝΟ.
Πριν την άφιξή του είχε παραχωρήσει συνέντευξη στο Πρόγραμμα μας (SBS Greek), και συγκεκριμένα, στον συνάδελφό μας τον Μπάμπη Ράκη.
Όταν έφτασε εδώ, μας επισκέφθηκε στις εγκαταστάσεις του σταθμού, στο προάστειο Artarmon, τον είχαμε φιλοξενήσει όπως άρμοζε και είχαμε μαζί του μακρά συνομιλία, αν όχι μακρές συνομιλίες.
Ήταν καταδεκτικός, ήθελε να ακούσει για την πρόοδο της ομογένειας και τα προβλήματα που την απασχολούν, και βέβαια, λόγω και της τέχνης του, είχε δείξει ιδιαίτερο ενδαφέρον για την πορεία του ελληνόφωνου θεάτρου εδώ.
Η εκδήλωση στην Κοινότητα
Όπως είναι εύκολο αντιληπτό, ο ερχομός και η παρουσία του εδώ, είχαν προκαλέσει τεράστιο ενδιαφέρον στις τάξεις της παροικίας μας.
Διοργανώθηκε εκδήλωση στην οποία ήταν ο κεντρικός ομιλητής.
Πρόεδρος τότε του φεστιβάλ, ήταν ένας φωτεινός παροικιακός ηγέτης, ο Νίκος Παπανικήτας, ο οποίος ζήτησε πέραν του κεντρικού ομιλητή, που ήταν ο Καζάκος, η εκδήλωση να λάβει γενικότερα και χαρακτήρα απόδοσης τιμής και βράβευσης σε ορισμένους ανθρώπους του παροικιακού Θεάτρου, στην προκειμένη περίπτωση από την πόλη του Σύδνεϋ.
Ζήτησε δε, από τον Μπάμπη Ράκη να κάνει σύντομη ομιλία για την ιστορία του παροικιακού θεάτρου και από τον υπογράφοντα να συντονίσει και να παρουσιάαει την εκδήλωση. Ανταποκριθήκαμε πρόθυμα και οι δυο μας.
Η εκδήλωση έλαβε χώρα στο οίκημα της Κοινότητας, στο προάστειο Λακέμπα, το οποίο ήταν κατάμεστο.
Η Κοινότητα είχε πάει σε αυτό το νέο οίκημά της, σχετικά πρόσφατα τότε και οι παροικιακοί παράγοντες έλεγαν ότι η εκδήλωση με τον Καζάκο είχε συγκεντρώσει τον περισσότερο κόσμο, τουλάχιστον έως τότε, σε εκείνο το οίκημα.
Μιλούμε για πάνω από 500 άτομα.
Όλα είχαν κυλήσει ομαλά, και η αλήθεια είναι ότι ο Καζάκος εισέπραξε πολλή αγάπη, εκτίμηση και σεβασμό από τον κόσμο. Η ομιλία του δεν είχε περιοριστεί μόνο στο θέατρο, αλλά κινήθηκε στο ευρύτερο πλαίσιο του πολιτισμού, της κοινωνικής δράσης, της πολιτικής κατάστασης και των αγωνιστικών κινητοποιήσεων.
Επαφές με άλλα πρόσωπα
Να σημειώσουμε, ότι πέραν της στενής επαφής που είχε με τους πράγοντες της Κοινότητας, με τον πρόεδρο Χάρη Δανάλη, τον πρόεδρο του Φεστιβάλ Νίκο Παπανικήτα και άλλα κοινοτικά στελέχη και μέλη, ο Κώστας Καζάκος, διατηρούσε πολύ καλή σχέση με τον τότε Αρχεπίσκοπο, τον αείμνηστο Στυλιανό Χαρκιανάκη, καθώς και με τον τότε ιδιοκτήτη του Ελληνικού Κήρυκα, επίσης αείμνηστο Θεόδωρο Σκάλκο, με τους οποίους είχε κατ’ ιδίαν συνάντηση.
Ο δεύτερος μάλιστα είχε προσέλθει στην εκδήλωση στην Κοινότητα.
Να προστεθεί ότι εκείνο το διάστημα ήταν η γιορτή της Εθνικής μας Επετείου, οπότε ο Κώστας Καζάκος ήταν στο κενοτάφιο του Martin Place για την κατάθεση στεφάνων, αλλά και μετά στην συγκέντρωση στο προαύλιο του Opera House.
Εξ όσων γνωρίζολύμε και μίιλήσαμε σήμερα με παροικιακούς παράγοντες, ο Καζάκος είχε πραγματοποιήσει θεατρική περιοδεία στην Αυστραλία, προς τα τέλη της δεκαετίας του ’70 με την τότε σύζυγό του και συμπρωταγωνίστριά την Τζένη Καρέζη. Οι παραστάσεις τους ήταν πολύ επιτυχημένες, προσελκύοντας εκατοντάδες συμπαροίκους.
Ο στρατευμένος καλλιτέχνης
Όπως προαναφέραμε είχαμε την ευκαιρία να περάσουμε αρκετό χρόνο μαζί.
Ήμασταν τότε πολύ πιο νέοι, στα χρόνια αλλά και στην δημοσιογραφία, κι όπως είναι ευνόητο, νοιώθαμε ένα δέος απέναντί του, γιατί ξέραμε πολύ καλά το μεγαλείο και την προσφορά του ανθρώπου, στο πλάι του οποίου η αγαθή τύχη μας έφερε να βρισκόμαστε.
Επομένως, το τρακ που λέμε κοινώς, ήταν ευδιάκριτο σε εμάς.
Μιλούσε πολύ ο Κώστας Καζάκος, είχε ισχυρές απόψεις και προσπαθούσαμε να δίνουμε προσοχή στα λεγόμενά του, να μάθουμε και να διδαχθούμε.
Μας είχε κάνει ισχυρή εντύπωση η παρότρυνσή του να μαθαίνουμε καλά και σωστά την ιστορία μας. Όπως έλεγε, την σωστή, την αληθινή ιστορία δεν την διδασκόμαστε απαραιτήτως στα σχολεία.
Μας ανέφερε μάλιστα ότι ο ίδιος στην θεατρική σχολή που δίδασκε, αλλά και στους θιάσους που είχε υπό την επίβλεψή τους, στους φερέλπιδες ηθοποιούς δεν δίδασκε μόνο την τέχνη της υποκριτικής, αλλά είχε θεσπίσει και μάθημα ιστορίας.
Το άλλο σημείο που μας είχε κάνει επίσης ισχυρή εντυπωση, ήταν η επιμονή του στον στρατευμένο καλλιτέχνη. Δεν είναι κάτι καινούριο αυτό.
Το είχε αναφέρει πολλάκις στη ζωή του, αλλά ήταν πολύ έντονο για μας να το ακούμε από τα χείλη του.
Ο Καζάκος ήταν φύσει και θέσει στρατευμένος στην τέχνη.
Έτσι το περιέγραφε και έλεγε ότι και η τέχνη οφείλει να είναι στρατεμένη στον αγώνα του κόσμου, στους αγώνες του λαού.
Αυτό που αποκομίσαμε, ήταν πως είχαμε απέναντί μας έναν άνθρωπο, πλήρως ταγμένο στο θέατρο, την τέχνη του, αλλά και πλήρως αφοσιωμένο, στην ιδεολογία του, στο κόμμα του το ΚΚΕ και στις γνωστές πολιτικές πεποιθήσεις του, στις οποίες έμεινε με συνέπεια προσηλωμένος μέχρι τέλους.
