Όλοι οι άνθρωποι, κάποια στιγμή, θα χάσουν κάποιον ή κάτι που αγαπούν.
Και όμως, ο θάνατος και η θλίψη συχνά θεωρούνται ταμπού, ακόμα και στον κυρίαρχο δυτικό πολιτισμό.
Πώς όμως οι διάφοροι πολιτισμοί κρατούν χώρο για τη θλίψη; Είναι κάποιοι καλύτερα εξοπλισμένοι από άλλους;
Τα πολιτιστικά ταμπού εξακολουθούν να περιβάλλουν τη θλίψη.
Η Sophie Mills είναι ιδρύτρια του Grief Revolution - ενός οργανισμού που προσπαθεί να σπάσει τα ταμπού γύρω από το θάνατο και τη θλίψη, μέσω συμβουλευτικών υπηρεσιών και κοινοτικών εργαστηρίων.
Η οργάνωσή της εμπνεύστηκε από τον θάνατο του πατέρα της όταν ήταν 24 ετών, μετά από δύο χρόνια βαθιάς θλίψης και κατάθλιψης, και στη συνέχεια από τη γέννηση του δεύτερου παιδιού της.
Η Sophie λέει ότι η απώλειά της επιδεινώθηκε από αυτό που περιγράφει ως αναλφαβητισμό στο πένθος, τόσο στο σπίτι της όσο και στην ευρύτερη δυτική κουλτούρα.
Όπως αναφέρει κατάλαβε ότι η καταναλωτική κοινωνία δεν δίνει χρόνο για τη θλίψη, καθώς μια παρατεταμένη συναισθηματική αντίδραση είναι αντιπαραγωγική.
Διαπίστωσε επίσης ότι η θλίψη συχνά γίνεται αντιληπτή ως αιώνια, γεγονός που αποτελεί τεράστιο εμπόδιο στο να ζήσει κανείς με την απώλεια.
Οι εργαζόμενοι στην Αυστραλία δικαιούνται δύο ημέρες άδειας συμπόνιας, μετά το θάνατο ενός μέλους της οικογένειάς τους.
Η σύμβουλος πένθους Marianne Bowdler εξηγεί πώς αυτό δεν ευνοεί μια ολιστική διαδικασία πένθους.
Όπως σημειώνει η εργασία και άλλες υποχρεώσεις συχνά παρεμβαίνουν στις τελετουργίες, οι οποίες είναι καθοριστικές για την πλοήγηση στο πένθος.
Ο Christopher Hall από το Grief Australia αναφέρει πως η κοινωνία μας ευθύνεται για τα περισσότερα από τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ένα άτομο που πενθεί, καθώς αποτυγχάνουμε ως κοινότητα να προσφέρουμε την κατάλληλη φροντίδα στους ανθρώπους που πενθούν.
Η Τζούλια έχασε τη μητέρα της μόλις τρεις ημέρες πριν από τα 17α γενέθλιά της και διαπίστωσε ότι υπήρχε πολύ λίγος χρόνος για να επεξεργαστεί το πένθος της.
Είχε επίσης μόλις μετακομίσει στην Αυστραλία από την Ινδονησία, όπου γρήγορα έγινε σαφές ότι η θλίψη επεξεργάζεται πολύ διαφορετικά.
Η Julia εύχεται ο δυτικός κόσμος να υιοθετήσει πτυχές της πιο ιδιωτικής τελετής που γίνεται σε χώρες όπως η Ινδονησία.
Δεν είναι όμως μόνο ο δυτικός πολιτισμός που έχει μια σχέση αποφυγής με τον θάνατο.
Ο Joseph Ho εργάζεται ως υπεύθυνος κηδειών στο Σύδνεϋ εδώ και 15 χρόνια, κυρίως με κινεζικές κοινότητες και τονίζει ότι κατά την εμπειρία του υπάρχει μια απροθυμία να μιλήσουν για το θάνατο στις κινεζοαυστραλιανές κοινότητες.
Ο κ. Ho λέει ότι αυτές οι πεποιθήσεις είναι πολιτισμικές, αλλά η θρησκεία παίζει σημαντικό ρόλο, καθώς περιγράφει πώς οι βουδιστικές ή ταοϊστικές θρησκείες τείνουν να δίνουν μεγαλύτερη έμφαση σε ορισμένες ιδέες γύρω από τον θάνατο, ενώ οι χριστιανοί Κινέζοι είναι λιγότερο πιθανό να εκφράσουν αυτές τις ανησυχίες.
Σύμφωνα με την εμπειρία του κ. Ho, οι ασιατικοί πολιτισμοί είναι γενικά λιγότερο εκφραστικοί για τα συναισθήματά τους από ό,τι οι δυτικοί πολιτισμοί, κάτι που είναι εμφανές ακόμη και όταν πεθαίνει ένα μέλος της οικογένειας.
Η Dorothy Yiu είναι η ιδρύτρια της Κινεζικής Εταιρείας για τον Καρκίνο και των Χρόνιων Ασθενειών της Βικτώριας, μιας οργάνωσης που ξεκίνησε πριν από 27 χρόνια, όταν η κα Yiu κλήθηκε από το Αντικαρκινικό Συμβούλιο της πολιτείας, να βοηθήσει στη δημιουργία ενός δικτύου υποστήριξης για τους κινεζόφωνους πολίτες που ζουν με καρκίνο.
Κατά τη διάρκεια των πολλών ετών εργασίας της με ασθενείς με καρκίνο, η κα Yiu διαπιστώνει ότι υπάρχει μια ποικιλία αντιδράσεων στη διάγνωση τόσο για το άτομο όσο και για τους οικείους του, με ορισμένους να κρύβουν μια τέτοια διάγνωση.
Ωστόσο το άγχος γύρω από το θάνατο είναι σίγουρα διαδεδομένο.
Για ορισμένους ανθρώπους ο καρκίνος μπορεί να σημαίνει θάνατο και η κα Yiu λέει ότι υπάρχει και πάλι μια ανάμεικτη συναισθηματική αντίδραση σε μια διάγνωση σε τελικό στάδιο.
Όπως αναφέρει η παραδοσιακή κινεζική κουλτούρα αποφεύγει εντελώς να μιλάει για το θάνατο, αλλά στις κινεζοαυστραλιανές κοινότητες οι γενεαλογικές και ατομικές προτιμήσεις μπορούν να διαμορφώσουν την προθυμία να συζητηθεί και αυτό το θέμα ταμπού.
Αυτή η παρόρμηση να κρυφτούμε από τη θλίψη είναι κάτι που η Sophie Mills ιδρύτρια του Grief Revolution καταλαβαίνει.
Τις πρώτες εβδομάδες μετά το θάνατο του πατέρα της, συνήθιζε να κλαίει στο πίσω μέρος του αυτοκινήτου για να κρύψει τη θλίψη της ακόμη και από την άμεση οικογένειά της.
Αλλά από τότε που δημιούργησε την κοινότητα Grief Revolution, ανακάλυψε μια τεράστια ανακούφιση στο να μιλάει κανείς για το θάνατο.
