خانم دکتر شادی هوشیار معاون پژوهشی معاونت دانشکده مهندسی دانشگاه RMIT در شهر ملبورن است.
او در سال ۲۰۰۲ برای تکمیل دوره دکترای خود در رشته پلیمر به استرالیا مهاجرت کرده است.
او پس از تکمیل دوره دکترای خود در سازمان تحقیقات علمی و صنعتی کامنولت (CSRIO) مشغول به کار شد.
او اکنون به عنوان پژوهشگر در دانشگاه RMIT ملبورن به کار مشغول است.
خانم دکتر هوشیار و تیم پژوهشی او در دانشگاه RMIT به تازگی یک جوهر ویژه را طراحی کرده اند که از سیگنال های الکتریکی بدن انسان برای هدایت دقیق رشد سلول های عصبی استفاده می کند.
خانم دکتر هوشیار در گفتگو با رادیو اس بی اس فارسی درباره این دستاورد علمی گفت :«مشکلی که اکنون در ارتباط با اعصاب بدن انسان وجود دارد این است که وقتی که مجاری عصبی دچار آسیب دیدگی می شوند، برگشت آنها به حالت اولیه خیلی دشوار می شود و در خیلی از مواقع وقتی که برمی گردند، عملکرد حسی نقطه ای که آسیب دیده است، با حالت پیش از جراحت باز نمی گردد. به عنوان مثال فرد احساس درد، یا سرما یا گرما نمی کند. بنابراین زمانی که قسمت عصبی بدن شما دچار جراحتی می شود باید حتما آن قسمت یا اعصابی که از هم جدا شده است را به همدیگر پیوند زد».
تصویری که نشان می دهد که سلول های عصبی در یک خط در امتداد جوهر رسانا رشد می کنند. Source: RMIT University
او افزود: «در چنین شرایطی اگر فاصله ای که بین دو عصب وجود دارد، کم باشد، آن دو عصب را به هم بخیه می زنند. اما اگر این فاصله زیادتر باشد مجبور هستند که تا یک قسمت دیگر از عصب بدن را بردارند و به آن قسمت پیوند بزنند که به آن اتوگراف گفته می شود. این امر هم می تواند به بافت بدن در خصوص بازگشت عصب کم کند و هم می تواند مشکلات مربوط به خود را داشته باشد».
دکتر هوشیار افزود: «این مسئله در خیلی از موارد ایجاد درد و ناراحتی می کند. این امر می تواند به دلیل هم اندازه نبودن قسمتی که از نقطه دیگر بدن برداشته می شود با قسمت جراحت دیده ایجاد شود. این نیز گفتنی است که فرد باید دو بار تحت جراحی قرار گیرد».
این پژوهشگر دانشگاه RMIT افزود: «یک سری مواد در حال حاضر در بازار وجود دارد و مورد استفاده قرار می گیرد اما مشکلی که در بیشتر مواقع دیده می شود است که وقتی که عصب شروع به رشد کردن می کند این رشد ممکن است به صورتی رخ دهد (رشد از همه جهات) که هم عملکرد حسی عصبی در انتها برنگردد و هم اینکه باعث ایجاد درد و ناراحتی برای فرد شود».
او گفت: «ما یک جوهر را توسعه داده ایم که حاوی مواد بیولوژیکی است که رسانای جریان الکتریسیته است. زمانی که این جوهر را پرینت می کنند (به صورت پرینت سه بعدی یا اینکه به صورت الیاف در می آورند) و در داخل مجرای عصبی مصنوعی می گذارند، به دلیل آنکه این جوهر با الگوهای خاصی پرینت شده است، باعث می شود تا عصب ها بتوانند راه خود را پیدا کنند و رشد کنند و از یک سمت به سمت دیگر جراحت، خود را ترمیم کنند».
تصویری که نشان می دهد که سلول های عصبی در نبود جوهر رسانا در جهات مختلف رشد می کنند. Source: RMIT University
وی افزود: «این امر می تواند منجر شود تا عملکرد حسی قسمت مربوطه خیلی خوب به حال پیشین بازگردد و در عین حال سبب تسریع ترمیم عصب نیز خواهد شد. این جوهر همچنین از جریان الکتریسیته بدن نیز کمک می گیرد چونکه قسمت عصبی بدن، یک جریان الکتریسیته تولید می کند و چون این جوهر، رسانای جریان الکتریسیته است در نتیجه می تواند به بازسازی قسمت عصبی بدن کمک کند».
دکتر هوشیار می گوید بخش عمده کاربرد این جوهر در داخل بدن انسان است اما به غیر از مجاری عصبی آسیب دیده می توان از آن در مواردی همچون ترمیم زخم ها نیز استفاده کرد.
او گفت: «این جوهر همچنین می تواند به افرادی که به بیماری دیابت مبتلا هستند و افرادی که مشکلات مربوط به ایمنی بدن دارند و ترمیم زخم های بدن آنها با مشکلاتی روبرو است، کمک قابل توجهی کند».
عصب ها در امتداد جوهر رسانا (سمت چپ) در یک خط رشد می کنند و در غیاب جوهر رسانا (راست) از همه جهات رشد می کنند. Source: RMIT University
او در پاسخ به این پرسش که این دستاورد تا زمان استفاده واقعی بر روی بدن انسان چه فاصله ای دارد گفت: «پیشبینی ما برای این زمان بین پنج تا ۱۰ سال آینده است».
او گفت: «در ایالات متحده آمریکا سالانه در حدود ۲۰ میلیون نفر از مشکلات مربوط به جراحت های عصبی رنج می برند و میلیون ها دلار صرف درمان و بهبود این افراد می شود. این جوهر می تواند با از بین بردن این ناتوانی به این افراد کمک کند تا هر چه زودتر به زندگی معمولی خود بازگردند».
