برنامه ریزی پیشاپیش برای درمان های مربوط به دوران پایان عمر در شمار اولویت های اکثر افراد قرار ندارد.
در واقع تنها ۱۵ درصد از استرالیایی ها اولویت های پزشکی مورد نظر خود در زمان پایان عمرشان را ثبت کرده اند.
و البته گفتنی است که این تصمیم می تواند یکی از مهمترین تصمیمات عمر همه ما باشد.
در یک پژوهش جدید توسط موسسه "برنامه ریزی مراقبت پیشگیرانه استرالیا" که بودجه آن توسط دولت استرالیا تأمین شده است، یافته شده است که تنها 30 درصد از جمعیت بالای ۶۵ سال در کشور دستورالعمل های مربوط به مراقبت های پزشکی پایان عمر خود را تنظیم و آماده کرده اند.
دکتر کریس موی پزشک عمومی از آدلاید می گوید او اغلب مواقع با شرایطی روبرو می شود که در آن، بیماران کنترل خود روی درمان های پزشکی پایان عمرشان را از دست داده اند.
او می گوید این امر به دلیل عدم برنامه ریزی و صحبت درباره موضوعی چنین حساس با اعضای خانواده و دوستان آنهم در زمانی صورت می گیرد که فرد بیمار هنوز قادر به ابراز نظرات خود است.
دکتر موی می گوید: "این چیزها معمولا ناگفته باقی می ماند و در نتیجه دیگران در هنگام تصمیم گیری برای فرد دچار مشکل می شوند. در دوران پایان زندگی، معمولا این احتمال بسیار بالا است که فرد یا غیر هشیار باشد یا هذیان بگوید یا آنکه اصولا در شرایطی قرار داشته باشد که نتواند برای خود تصمیم بگیرد. در نتیجه این شرایط در واقع تبدیل به شرایطی بسیار ناگوار می شود. در این شرایط، فرد ممکن است مراقبتی را دریافت کند که خودش اصلا نمی خواسته دریافت کند و بدتر از آن آنکه افرادی که برای فرد بیمار تصمیم گیری می کنند ممکن است بعدا به دلیل تصمیم گیری خود دچار مشکلات روحی شدید شوند".
دکتر موی توصیه می کند که افراد همواره از پیش به این موضوع مهم فکر کنند و با فرد یا افرادی که اعتماد دارند درباره خواسته خود صحبت کنند.
او می گوید: "اکثر افراد باید درباره تنظیم مدارکی که نشانگر آن باشد که چه فردی برای آنها تصمیم گیری خواهد کرد (در زمانی خودشان نمی توانند تصمیم گیری کنند) فکر کنند. زیرا هیچ کس نمی داند دوران پایان عمرش کی فرا می رسد".
خانم لیندا نولت مدیر برنامه برنامه ریزی مراقبت پیشگیرانه استرالیا است.
او می گوید صحبت با عزیزانتان در این خصوص به تنهایی کافی نیست. او به عنوان مثال به وضعیت سلامتی یک مرد ۷۵ ساله اشاره می کند که به خانواده خود گفته بود اگر روزی دچار یک آسیب جدی پزشکی شد، او را احیا نکنند.
متاسفانه این فرد زمانی که ناگهان به دلیل یک وضعیت اورژانس به کما رفت، در شرایطی قرار گرفت که خواسته قلبی اش نبود.
دکتر موی می گوید: "گفتگوی این فرد با خانواده اش بسیار ارزشمند بود اما از آنجا که هیچ نوع مدرکی در این خصوص موجود نبود، به دلیل ماهیت حادثه ای که برای او رخ داده بود باید به سرعت تصمیم گیری می شد. او به صورت کامل درمان شد و هنوز هم در قید حیات است اما متاسفانه نمی تواند صحبت کند، نمی تواند غذا بخورد، نمی تواند راه برود و حتی نمی تواند توالت کند. او نیازمند مراقبت دائم است".
اکثر ایالت ها و قلمروهای استرالیا از قوانینی برخوردارند که از برنامه های مراقبتی پیشاپیش حمایت می کنند. اگرچه ایالت های نیوساوت ولز و تاسمانیا مستثنی هستند.
خانم لیندا نولت مدیر برنامه برنامه ریزی مراقبت پیشگیرانه استرالیا می گوید دستورالعمل های مربوط به اینکه آیا فرد مایل به استفاده از "درمان های طولانی کننده حیات" است یا خیر باید کاملا شفاف باشند تا بتوان آنها را اجرا کرد.
او می گوید: "برای آنکه این دستورها از نظر قانونی قابل اجرا باشند ما توصیه می کنیم تا از فرمی که ایالت یا قلمروی مذکور استفاده از آن را توصیه می کند، استفاده شود. بر روی این فرم باید نام کامل فرد و تاریخ تولد او، نشانی او و مواردی در خصوص اولویت های درمانی او قید شده باشد. این فرم باید توسط او امضا شده باشد و تاریخ تکمیل آن نیز قید شده باشد و به شهادت فرد دیگری رسیده باشد".
در همین حال، فرایندی در استرالیا وجود دارد که در آن فرد می تواند فرد دیگری را منصوب کند تا از طرف او (در زمانی که او قادر به ابراز نظر نیست) برای او تصمیم گیری کند.
خانم نولت می گوید: "در چنین شرایطی، آنها می توانند به این اسناد مراجعه کنند. این اسناد عبارتند از "وکالت نامه" "اسناد مربوط به سرپرستی از فرد"، یا " تصمیم گیرندگان درمان های پزشکی ". رایج ترین روش برای توصیف این فرد "تصمیم گیرنده جایگزین" است. این افراد قرار است تصمیمی را بگیرند که فرد بیمار می خواسته بگیرد. این تصمیم تصمیمی نیست که فرد تصمیم گیرنده جایگزین می خواهد برای فرد بیمار بگیرد بلکه تصمیمی است که خود فرد بیمار دلش می خواسته آن را بگیرد".
اما واقعیت آن است که تنها ۱۵ درصد از جمعیت استرالیا اولویت های پزشکی خود در زمان پایان عمرشان را ثبت کرده اند.
این در حالی است که احتمال تصمیم گیری پیشاپیش درباره مراقبت های درمانی پایان دوران حیات در بین آن دسته از افرادی که زبان انگلیسی زبان نخست آنها نیست، حتی به مراتب کمتر است.
خانم نولت که سالها در بخش هایی مانند بخش های تومورشناسی و مراقبت از سالمندان کار کرده است می گوید خانواده ها در اغلب مواقع در چنین شرایطی دچار مشکلاتی می شوند. او می گوید اگر در این خصوص از ابتدا دستور العمل های درستی تنظیم شده باشد و از پیش به آنها اطلاع داده شده باشد، می توان از چنین حالتی پیشگیری کرد.
او می گوید: "به عنوان مثال اگر مادر یا پدری با دخترشان در این خصوص صحبت کرده باشند اما چیزی در این خصوص به پسرشان یا دیگر فرزندان نگفته باشند، این امر ممکن است منجر به بروز مشکلاتی شود".
دکتر موی که خود در فرهنگ چینی بزرگ شده است می گوید در فرهنگ چینی کلمه "مرگ" یک تابو محسوب می شود که نباید درباره آن صحبت کرد.
دکتر موی می گوید با آنکه این موضوع ممکن است در برخی از فرهنگ ها، موضوع حساسی باشد اما افرادی که به دوران پایان عمر خود نزدیک می شوند باید درباره آن با عزیزانشان صحبت کنند.
همرسانی کنید
