آقای ادی وو (Eddie Woo) مدرس ارشد ریاضیات در دبیرستان Cherrybrook Technology است که به خاطر ویدئو هایش در یوتیوب درباره ریاضیات در جهان شناخته شده است. او معتقد است که ناتوانی بسیاری از مردم در درک داده ها و آمارها، به یک مشکل عمده اجتماعی تبدیل شده است.
به گزارش سیدنی مورنینگ هرالد، آقای Woo گفت که روشی که ریاضیات در استرالیا و سراسر جهان تدریس می شود باید به طور اساسی دگرگون شود. او اضافه کرد که نتیجه دو انتخابات بزرگ اخیر در جهان، یعنی انتخابات ریاست جمهوری آمریکا و خروج بریتانیا از اتحادیه اروپا، نتیجه مستقیم نبود سواد ریاضیات است چون مردم از درک اطلاعات آماری که به خورد آنها داده می شود، ناتوانند. آنها به سیاستمداران نگاه می کنند می گویند، خب، باشد، من که بهتر از آنها نمی دانم. آقای Woo می گوید انکار پدیده واضحی مثل «تغییرات آب و هوایی» تنها به خاطر کم سوادی در ریاضیات هنوز در بین عده ای قابل قبول است.
آقای Woo یکی از ده نفر نهایی برای گرفتن جایزه یک میلیون دلاری Global Teacher Prize در سال گذشته بود که نهایتا به معلم هنر بریتانیایی، Andria Zafirakou اهدا شد.
آقای Woo می گوید که اگر روش تدریس ریاضیات تغییر نکند، اوضاع از این هم بدتر خواهد شد. او معتقد است که مردم از ریاضی بدشان می آید چون نمی دانند که ریاضی واقعا چیست.
او می گوید: «در کودکی از موسیقی متنفر بودم چون مجبورم می کردند که بنوازم. یک سال و نیم این کار را انجام دادم و بعد گفتم، خدا را شکر، شکنجه تمام شد. بعد، وقتی 17 سالم بود، یک گیتارآکوستیک گرفتم و شروع به نواختن کردم چون می خواستم آهنگی را که در رادیو شنیده بودم خودم بنوازم و فهمیدم که نواختن موسیقی کاری لذت بخش است. بیشتر مردم هرگز چنین چیزی را درباره ریاضیات تجربه نکرده اند و از این نظر مثل خود من در هفت سالگی هستند».
آقای Woo با همکاری دپارتمان آموزش دولت نیو ساوت ولز روی برنامه ای برای توانمندسازی معلمان ابتدایی در زمینه ریاضیات کار می کند.
او می گوید که بسیاری از معلمان ابتدایی که با آنها صحبت می کند، از تدریس ریاضیات احساس ترس می کنند و عصبی می شوند به طوری که به جای آموزش ریاضی، این ترس را به دانش آموزان منتقل می کنند و لازم است که هدف اصلی اصلاح این مشکل باشد.
بخش دیگر مشکل روش تدریس ریاضی است. مشکل این است که اگر شما مثلا درس جبر را که دو هفته صرف تدریس آن در کلاس هفتم می شود را یاد نگیرید، دیگر فرصت یاد گرفتن آن را نخواهید داشت. سال بعد هنوز درگیر فهم آن خواهید بود، در حالی که معلم دوباره به این مبحث بر نمی گردد. می توانید این مساله را با درس موسیقی مقایسه کنید. مثلا بپرسید که کسی که در کلاس هشتم درس پیانو است چند ساله است؟ پاسخ این خواهد بود که این شخص می تواند هر سنی داشته باشد، اما باید آمادگی نشستن در کلاس هشتم درس پیانو را داشته باشد.
آقای Woo که ویدئوهایش تقریبا در همه کشورهای دنیا دیده شده است می گوید که نامزدی برای جایزه ای جهانی در زمینه تدریس برای او تلنگری بوده است. او می گوید که دیدن چالش هایی که مردم در جاهای مختلف جهان با آن روبرو بوده اند، چشمان او را به بسیاری از حقایق باز کرده است. به عنوان مثال، او با مدیر مدرسه ای در کنیا صحبت می کرد که دولت تنها حقوق نصف معلمان مدرسه اش را می پرداخت و او گاهی می بایست حقوق بقیه را از جیب خود می داد. چنین مشکلاتی را باید با چیزی که ما مشکلات آموزشی در استرالیا می نامیم، مقایسه کرد.
آقای Zafirakou که در Brent که یکی از محلات فقیرنشین بریتانیاست تدریس می کند هم گفت که برخی از چالش هایی که دانش آموزانش با آن روبرو هستند انگار بخشی از رمان های چارلز دیکنز هستند، نه داستان بریتانیای قرن بیست و یکم. مثلا بعضی از دانش آموزان مجبورند که از مدرسه فرار کنند چون در خانه هایی زندگی می کنند که آشپزخانه اش با دیگر خانواده ها مشترک است و نمی توانند در وقتی که برای استفاده از آشپزخانه به آنها اختصاص داده شده صرف نظر کنند. این به معنی بدون غذا ماندن خانواده است. او در پایان اضافه می کند که آنچه که باید انجام دهیم، اطمینان از این است که مدرسه هایمان جایی امن برای دانش آموزان است.
