یک مطالعه که در سال ۲۰۱۵ انجام شد نشان داد معمولا استرالیایی های مسن و افرادی که دارایی قابل توجهی دارند وصیت نامه دارند.
آدام استین (Adam Steen)، استاد دانشگاه دیكین، دو سال بعد یک مطالعه گسترده دیگر را رهبری كرد. این نشان داد که تقریباً نیمی از افرادی که از آنها نظرسنجی شده است وصیت نامه ندارند.
وی می گوید: «اساسا شما شاهد این هستید که اکثر افراد نمی خواهند وارد بحث های مربوط به وصیتنامه و مرگ و املاک و این جور چیزها شوند. این بخش بزرگی از مردم را تشکیل می دهد، یعنی در حدود ۵۰ درصد یا اندکی کمتر از ۵۰ درصد.»
پروفسور استین می گوید انواع باورهای غلط و خرافات از جمله دلایلی است که باعث می شود مردم از داشتن وصیت نامه خودداری کنند.
وی می گوید: «آنچه ما دریافتیم این است که تعداد زیادی از مردم فکر نمی کنند که به وصیت نامه نیاز دارند. و همچنین تعداد قابل توجهی از افراد فکر می کنند اگر وصیت کنند، می میرند. برخی از مردم فکر می کنند "ما پول کافی نداریم"، "ما به اندازه کافی پیر نیستیم". این فاکتورها واقعاً در سراسر کشور وجود دارند. نه فقط در جوامع قومی ، بلکه در جوامع آنگلوساکسون نیز هست.»
اگر کسی بدون داشتن وصیت نامه بمیرد، تقسیم دارایی های وی بر اساس قوانین ایالت یا قلمروی مربوطه صورت می گیرد.
دین کالیمنیوس (Dean Kalymnios) که یک وکیل است می گوید وجود یک وصیت نامه می تواند خانواده را از دردسر برای گذر از این شرایط نجات دهد.
وی می گوید: «مردم فکر می کنند که وصیت نامه چیزی است که اساساً مربوط به افرادی است که در آستانه پایان زندگی خود هستند. و البته هرگز نمی دانید چه زمانی این اتفاق خواهد افتاد. بنابراین، همیشه ایده خوبی است که از قبل برنامه ریزی کنید. تصور غلط دیگر این ایده است که اگر شما وصیت نامه نداشته باشید، دولت تمام دارایی های شما را می گیرد. و این هم درست نیست. قوانینی وجود دارد که دقیقاً می گوید در آن شرایط چه اتفاقی می افتد. اما واضح است که اگر بدون داشتن وصیت نامه بمیرید این به این معناست که اوضاع از لحاظ حقوقی کمی پیچیده تر می شود، یعنی از این لحاظ که قانون در مورد این که دارایی ها و املاک شما به چه کسی می رسد چه می گوید.»
ترتیب وراثت بدون وصیت نامه بستگی به قوانین ایالت یا قلمروی شما خواهد داشت.
اما آقای کالیمنیوس می گوید ممکن است این قوانین منطبق با این که یک فرد می خواهد اموالش پس از مرگ چطور بین اعضای خانواده اش تقسیم شود نباشد.
وی می گوید: «دارایی ها مردم گاهی اوقات پیچیده است. مردم ممکن است دارای منافع تجاری باشند، دارای سهام باشند یا انواع مختلف املاک را داشته باشند. و وصیت نامه واقعا کمک می کند تعیین کنید چطور می خواهید این دارایی ها را تقسیم کنید. ممکن است بخواهید چیز خاصی را به یک نوه بدهید یا چیزی باشد که به صورت مشترک داشته اید و داشتن یک وصیت نامه بهترین راه برای انجام آن است.»
در حالی که در استرالیا تنظیم وصیت نامه ها بر اساس نمونه هایی که به صورت آنلاین وجود دارد یک روند در حال رشد است، گرفتن مشاوره حقوقی گزینه مطمئن تری قلمداد می شود.
اما این فقط وکلا نیستند که می توانند در این زمینه کمک کنند.
شما می توانید از امنای ایالت یا State Trustees که یک دفتر دولتی است که در هر ایالت و قلمرو فعالیت می کند بخواهید که وصیت نامه شما را تنظیم کند.
امنای عمومی (Public Trustees) هم هزینه دریافت می کنند اما این هزینه ها تنظیم شده هستند و معافیت هایی برای افرادی که مستمری بگیر هستند یا افراد بالای ۶۰ ساله وجود دارد.
مایکل اسپیگل (Michael Spiegel) مدیرکل Trustee Services در امنای ایالت ویکتوریا است.
وی می گوید داشتن یک وصیت نامه مهم است، نه فقط برای تقسیم دارایی های شما پس از مرگ، بلکه برای تعیین سرپرستان برای مراقبت از کودکان.
آقای اسپیگل می گوید: «اگر وصیت نامه نداشته باشید، آنوقت سرپرستی آن فرد توسط قوانین ایالت یا قلمرو مشخص می شود. و آنها به بررسی بستگان مختلفی که در دسترس هستند می پردازند و در نهایت ممکن است کودک تحت سرپرستی خانواده های دیگر یا به اصطلاح foster care یا قیومیت حمایتی (assisted guardianship) قرار گیرد. به همین دلیل است که همیشه توصیه می کنیم در وصیت نامه خود به موضوع سرپرستی هم بپردازید. چون اگر این کار را نکنید ممکن است تصمیمی برای شما گرفته شود که بر خلاف خواسته های قیم های قانونی یا والدین باشد.»
آقای اسپیگل می گوید این برای مهاجرانی که در استرالیا فرزندان زیر ۱۸ سال دارند و ممکن است یک شبکه خانوادگی در این کشور نداشته باشند مهم است.
وی می گوید: «برای مثال، در مورد خود من، فرزندان من در دو کشور مختلف به دنیا آمدند. و وقتی که من و همسرم وصیت نامه را تنظیم کردیم، ما قیم ها را در استرالیا تعیین کردیم چون فرزندان ما اینجا در استرالیا بزرگ شدند. ما به این فکر کردیم که اگر ما فوت کنیم، این چقدر برای آنها سخت خواهد بود که به کشورهایی بروند که برای آنها کاملا نا آشناست و این شرایط را برای آنها سخت تر خواهد کرد. به همین دلیل ما می خواستیم اطمینان حاصل کنیم که نزدیک ترین دوستان خود را در اینجا شناسایی کرده ایم، کسانی که تمایل داشتند در چنین شرایطی سرپرستی فرزندان ما را قبول کنند.»
