پیتر داتون وزیر کشور استرالیا به ورزشکاران خارجی که پس از پایان بازی های گولدکوست به کشور خود برنگشتند و در استرالیا ماندند هشدار داده است نخواهند توانست از استرالیا سوء استفاده کنند.
این در حالی است که بیش از ۲۵۰ نفر از اعضای تیم های ورزشی خارجی که برای شرکت در بازی های گولدکوست به استرالیا آمده بودند، پس از پایان اعتبار ویزاهایشان در استرالیا ماندند و حدود ۲۰۰ نفر از آنها به طور رسمی و قانونی تقاضای پناهندگی خود را اعلام کرده اند.
اما از حدود ۵۰ نفر دیگر فعلا خبری نیست و هیچ تقاضایی برای پناهندگی مطرح نکرده اند.
آقای داتون می گوید این گروه از افراد پیدا و به کشورهای خود برگردانده خواهند شد.
هفته گذشته پس از پایان اعتبار ویزاهای ورزشکاران خارجی، حدس و گمان ها در مورد تعداد ورزشکارانی که در استرالیا مانده اند شروع شد، تا این که نهایتا ملیسا گولایتلی (Malisa Golightly) معاون وزیر کشور استرالیا در یک جلسه سنا اعلام کرد: " اکنون ۲۰۰ نفر به طور قانونی در استرالیا هستند چون تقاضای ویزاهای مختلف کرده اند و ۵۰ نفر دیگر به طور غیرقانونی در استرالیا هستند."
قبلا گمان می شد شمار این ورزشکاران خیلی کمتر باشد. حالا آقای داتون می گوید صبرش به سر آمده است.
وی می گوید: "پیام من به آنها این است که باید خیلی مراقب وضعیتشان باشند، چون نمی توانند از ما سوء استفاده کنند، و ما به طور خیلی دقیق تقاضاهای هر یک از آنها را بررسی خواهیم کرد."
یک عملیات مشترک وزارت کشور و پلیس اکنون در پی پیدا کردن و اخراج ۵۰ ورزشکاری است که ویزایشان منقضی شده است ولی تقاضای ویزای جدید نکرده اند.
آقای داتون می گوید دولت به سرعت به وضعیت این افراد رسیدگی خواهد کرد.
وی می گوید: "ما باید با کشورها، کمیسیون بازی های کامنولت و سازمان های دولتی کار کنیم تا در مورد وضعیت این افراد تصمیم بگیریم و اگر مشخص شود که مستحق حمایت نیستند، آنوقت آنها در اولین فرصت ممکن اخراج خواهند شد."
دیوید من (David Manne) وکیل مرکز Refugee Legal که دفاع از ورزشکارانی که تقاضای پناهندگی کرده اند را بر عهده دارد از این اظهارات آقای داتون انتقاد کرده است.
وی می گوید: "ببینید، همه این حرفهای دولت در مورد بازداشت این افراد و اخراج آنها نه تنها خیلی تند است، بلکه بی مورد است. منظورم این است که پناهجویی یک حق است، نه یک جرم."
هر سال حدود ۶۰ هزار نفر پس از انقضای اعتبار ویزاهایشان همچنان در استرالیا می مانند.
آقای من می گوید خیلی از این افراد تقاضای پناهندگی می کنند. وی می گوید: "در حقیقت این که افراد با ویزا وارد این کشور شوند و سپس تقاضای حمایت کنند چیز غیرعادی نیست. این هر روز هفته اتفاق می افتد."
طبق گزارش ها، ورزشکارانی که در استرالیا مانده اند، از ۱۲ کشور اتحادیه کشورهای مشترک المنافع هستند.
آقای من می گوید بسیاری از ورزشکارانی که هنوز تقاضای خود را مطرح نکرده اند و در استرالیا مفقود شده اند دلایل موجهی دارند.
وی می گوید: "این ها افرادی هستند که از برگردانده شدن به کشورهای خود می ترسند. بعضی از این کشورها، کشورهای آفریقایی هستند که در آنها موارد جدی نقض حقوق بشر علیه شهروندانشان وجود دارد."
پس از بازی های ۲۰۰۶ lملبورن، به دهها ورزشکار که از همین کشورها آمده بودند ویزای پناهجویی داده شد.
آقای داتون می گوید وزارتخانه اش به طور دقیق پروسه صدور ویزا برای هر یک از این ورزشکاران را بررسی کرده بوده است.
وی می گوید: "مشخص است که همه بررسی های پزشکی و امنیتی انجام شده بود، بدون هیچ کوتاهی در مورد هر یک از پروسه ها، اما این یکی از هزینه های جانبی عهده دار شدن برگزاری رخدادی مانند این بازی هاست."
