شخصيت ديگرى در حزب لیبرال وجود ندارد كه بزرگتر از سر رابرت مِنزیس (Sir Robert Menzies) جلوه كند.
در حقيقت شمار اندکی از آسترالیایى‌ها به پيمانۀ شهرت اين صدراعظم/نخست‌وزیر سابق لیبرال رسيده يا بر اين ملت نفوذ داشته‌اند.
او اين حزب را بنيان‌گذارى كرد٬ صدراعظم با طولانى‌ترين دوران خدمت آسترالیا بود و نامزدان لیبرال هميشه در جريان مبارزات انتخابات فدرال از او نقل قول یا یاد مي‌كنند.
رابرت گُردون منزیس به روز ٢٠ دسمبر ۱٨٩٤ در منطقۀ «جیپاریت» (Jeparit) ایالت ويكتوريا به دنيا آمد.
او به حيث صدراعظم با طولانى‌ترين دوران خدمت تبارز و طی دو دوره در مجموع هژده سال و پنج ماه، يك‌بار از سال ۱٩٣٩ تا ۱٩٤۱ و بار ديگر از ۱٩٤٩ تا ۱٩٦٦، در این مقام خدمت کرد.
سر رابرت گردون مینزیس Source: SBS
جنگ و آسترالیای سفید
او در دور اول در سال 1339 از «حزب اتحاد آسترالیا» (United Australia Party) که اکنون منحل شده در حالی صدارت را در دست گرفت که خطر جنگ در اروپا در حال افزایش بود.
پس از آغاز جنگ او خطاب به مردم آسترالیا گفت: «هم‌وطنان آسترالیایى٬ اين وظيفۀ اندوه‌بار من است كه به شما رسماً اطلاع بدهم، در اثر اصرار آلمان بر تجاوزش بر پولند، بريتانياى كبير در مقابل آن كشور اعلان جنگ كرده و در نتيجه آسترالیا هم در جنگ مي‌باشد».
او در سال 1944 در تأسيس حزب لیبرال كمك كرد و مدافع سرسخت قانون محدوديت مهاجرت سال ۱٩٠۱ بود كه بعداً به نام سياست آسترالیاى سفيد (White Australia Policy) شهرت يافت.
او گفت: «تا حدى که می‌توانيم، هدف مان بايد داشتن يك جمعیت همسان باشد».
«من نمی‌خواهم شاهد ایجاد مجدد مشکلی از نوع آنچه در افریقای جنوبی یا امریکا یا به صورت فراینده در بریتانیای کبیر دارند، در آسترالیا باشم. من فکر می‌کنم این یک سیاست بسیار خوب و دارای ارزش والا برای ما بوده است».
شخصيت عمدۀ سياسى ديگر، مالکوم فریزر (Malcolm Fraser)، از سال ۱٩٧٥ تا ۱٩٨٣ رهبر حزب لیبرال و صدراعظم بود.
مالکوم فریزر اندکی قبل از مرگش Source: AAP
او از یکی از بدترین وقایع سیاسی کشور به طور مستقیم بهره گرفت.
آقای فریزر به حیث رهبر جناح مخالف از تصویب لایحه‌های بودجۀ صدراعظم حزب کارگر، گاف ویتلم، در ماه‌های اکتوبر و نومبر سال 1975 در مجلس سنا جلوگیری کرد.
اين کار باعث برکناری آقای ویتلم از صدارت از سوی فرماندار کل (گورنر جنرال) سر جان کر در یازدهم نومبر و انتصاب آقای فریزر به عنوان صدراعظم مؤقت شد.
آقای فریزر در انتخابات 1975 با اکثریت بسیار بزرگ برنده شد.
حکومت او که از نگاه اقتصادی محافظه‌کار و از نگاه اجتماعی ترقی‌خواه بود، به گسترش اصلاحات ابتکاری حزب کارگر همچون محکمۀ خانوادگی ادامه داد. افزون بر آن، این حکومت «خدمات نشراتی خاص»/ Special Broadcasting Service (SBS) را تأسیس و بخش‌هایی از علفزار بحری «گریت بَرِیر ریف» (Great Barrier Reef) را به حیث پارک ملی دریایی اعلام کرد.
یک‌دهه نخست‌وزیری جان هاورد
جان هاورد با جلیقه‌ای ضدگلوله در یک گردهمایی در سال 1996. Source: Twitter
جان هاورد، دومین صدراعظم با دورۀ طولانى خدمت آسترالیا، شخصيت ديگری از حزب لیبرال بود.
او در دوران صدارتش از ۱٩٩٦ تا ٢٠٠٧، مقررات سخت مالكيت تفنگ را به تعقيب قتل عام پورت آرتر در ایالت تاسمانیا روي كار آورد، كميسيون ابورجینل‌ها و ساكنان جزاير تنگۀ تورس را از بين برد و نظام ارزيابى پناهجويان در خارج از آسترالیا را ايجاد كرد.
او گفت: «اين چيزي است كه اين ملت به جهان مي‌گويد، ما مردم سخاوتمند با قلب‌هاى باز هستيم كه به اساس سرانه به تناسب هر كشور ديگر٬ به استثناى كانادا، پناهندۀ بيشتر مى‌پذيريم. ما سابقۀ پرافتخار پذيرش مردم از ۱٤٠ كشور مختلف را داريم، ولى ما تصميم خواهيم گرفت چه كسانى به اين كشور بيايند و با چه شرايطى بيايند».
همچنان پس از حملات یازدهم سپتامبر آقای هاورد آسترالیا را در جنگ‌‌های به رهبری ایالات متحده در افغانستان و عراق شریک ساخت.
ثباتى كه مردم در دوره‌هاى هاورد و منزیس از آن بهره بردند، پس از شکست آقای هاورد در انتخابات 2007 و باختن صدارت به کیوین راد از حزب کارگر، محو شد.
اين انتخابات سرآغاز دوره‌ای از بى‌ثباتى در رهبرى هر دو جناح سياسى عمدۀ آسترالیا بود.
توقف قایق‌های پناهجویان و از بین بردن مالیات کاربن
تونی ابوت در حال تجلیل از پیروزی انتخابات با خانواده‌اش Source: AAP
تونی ابوت در ماه سپتمبر 2013 با شعارهای «توقف قایق‌های پناهجویان و از بین بردن مالیات بر کاربن» در کنار دیگر مسایل ائتلاف را دوباره به قدرت برگرداند.
اما در سپتمبر 2015 آقای ابوت نه در یک انتخابات، بلکه در یک مقابلۀ رهبری از سوی مالکوم ترنبول از رهبری حزب لیبرال و صدارت سبک‌دوش شد.
آقای ترنبول خودش نیز رهبری حزب و صدارت را در یک چالش رهبری دیگر در ماه آگست سال 2018 از دست داد.
به چالش کشیدن رهبری آقای ترنبول از سوی پیتر داتون، وزیر داخله‌اش منجر به دوبار رأی‌گیری درون‌حزبی شد.
در رأی‌گیری اول آقاى ترنبول در برابر پیتر داتون برنده شد، ولى در رأى‌گيرى دوم خودش را نامزد نكرد و اسکات موریسن، وزیر خزانه با شکست دادن آقای داتون تبدیل به سومین صدراعظم لیبرال در کمتر از دو دور حکومت و هفتمين صدراعظم كشور از سال ٢٠٠٧ بدين‌سو شد.
این آقای موریسن خواهد بود که ائتلاف حاكم را در مبارزۀ انتخاباتى امسال در مقابل حزب كارگر تحت زعامت بیل شورتن رهبرى مي‌كند.
مالکوم ترنبول، نخست‌وزیر پیشین و جانشینش، اسکات موریسن Source: AAP
آقای موریسن تأکید بر دوباره‌سازی تصویری دارد که حزب لیبرال از خود ترسیم کرده است، این تصویر همانا نیرومندی در امنیت ملی، به شمول شدت عمل در مورد پناهجويانى كه با كشتى مى‌آيند، و ادارۀ درست اقتصاد مي‌باشند.
داكتر زارع قازاريان، استاد ارشد سياست در دانشگاه موناش مي‌گويد حزب لیبرال از سوی چندین گروه تشکیل شد تا از مردمانی که با حزب کارگر و جنبش اتحادیه‌های کارگری ربط نداشتند، همانند تاجران، کارفرمایان و حاصل كنندگان معاش، نمایندگی کند.
او مي‌گويد اين حزب هميشه عناصرى از محافظه‌كاری و عمل‌گرایی اجتماعى را در خود داشته است٬ ولى در سال‌هاى اخير اختلافات میان عناصر محافظه‌كار اجتماعى و آن‌هایی که ترقی‌خواه هستند، به طور بى‌سابقه افزايش يافته است.
داکتر قازاریان می‌گوید: «اين در نهايت به كشيدگى‌ها در رهبرى منجر شده است».
«اين منتج به يك سلسله مشكلات در زمینۀ پاليسى براى حزب لیبرال شده است، ولى در نهايت اين بازتاب موقفى است كه اين حزب از آن آغاز گرديد، و آن، چنانچه خود حزب خوش دارد بگويد، «كليساى وسيع» است، کلیسای وسیعی از افكار و نظرياتى كه همگی در يك حزب تجمع كرده، هدفش برنده شدن در انتخابات و در نهایت شکست حزب کارگر است».
مطالب بیشتر:
مروری بر گذشته، ارزش‌ها و باورهای حزب کارگر
