Η Δρ Andrea Sharam διδάσκει στο τμήμα διαχείρισης ακινήτων και οικοδομών στο Βασιλικό Ινστιτούτο Τεχνολογίας της Μελβούρνης, γνωστό ως RMIT. Σύμφωνα με την ίδια, οι πωλητές ενός σπιτιού συνήθως δεν διαφημίζουν χαρακτηριστικά όπως εξοπλισμό για άτομα με αναπηρίες. Η ίδια τονίζει ότι συχνά οι πωλητές θα τα αφαιρέσουν από το σπίτι, καθώς πιστεύουν ότι έτσι θα μπορέσουν να πιάσουν καλύτερη τιμή. Τα σπίτια υπάρχουν αλλά καταλήγουν σε άτομα δίχως αναπηρίες.
Η Δρ Sharam πιστεύει οτι αυτό που χρειάζεται είναι ένα αρχείο, όπου άτομα με αναπηρία θα μπορούν να βρουν ένα σπίτι που θα καλύπτει τις ανάγκες τους. Η Αυστραλία μάλιστα θα μπορούσε να πάρει ιδέες από προγράμματα αναπηρίας στο εξωτερικό. Το πρόγραμμα «Mass Access» στη Μασαχουσέτη των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής προσφέρει ένα κατάλογο με διαθέσιμα σπίτια. Επίσης ο νόμος αναγκάζει τους πωλητές να κάνουν τα σπίτια αυτά διαθέσιμα αποκλειστικά σε άτομα με αναπηρία για 30 μέρες, προτού προσπαθήσουν να τα πουλήσουν σε άλλους.
Επιπλέον το κόστος των κατοικιών αναγκάζει πολλούς Αυστραλούς με αναπηρία να συμβιβαστούν για παλαιότερα σπίτια.
Ο Dean Price, από τον οργανισμό Άτομα με αναπηρία Αυστραλίας, People with Disability Australia, επισημαίνει ότι ο νόμος δεν απαιτεί τα νέα σπίτια να είναι φιλικά προς άτομα με αναπηρία. Αυτό περιορίζει τις επιλογές των αυστραλών που χρησιμοποιούν αναπηρικά αμαξίδια και άλλα βοηθήματα.
Ο κ Price επίσης τονίζει ότι ορισμένες φορές μπορεί να είναι δύσκολο να γίνουν οι απαραίτητες τροποποιήσεις σε σπίτια, ιδιαίτερα εάν αυτά ενοικιάζονται.
Σύμφωνα με την Δρ Sharam ένα αρχείο με σπίτια θα βοηθούσε και άλλες ομάδες πέρα απο τα άτομα με αναπηρία, όπως οι ηλικιωμένοι.
