Χρειάστηκε να ξεπεραστούν σοβαρές τεχνικές δυσκολίες αλλά και έντονες πολιτικές αντιπαραθέσεις για να υλοποιηθεί η Όπερα του Σύδνεϋ που έμελλε να μεταμορφώσει ριζικά την αυστραλιανή αρχιτεκτονική και να εξελιχθεί σε διεθνές πολιτιστικό ορόσημο.
Στις 2 Μαρτίου 1959, παρά την βροχή, εκατοντάδες άνθρωποι συγκεντρώθηκαν κρατώντας ομπρέλες για να παρακολουθήσουν την τελετή που σηματοδότησε την επίσημη έναρξη των εργασιών κατασκευής της Όπερας του Σύδνεϋ.
Ο Δανός αρχιτέκτονας Γιερν Ούτσον (Jørn Utzon) είχε αφιχθεί στην Αυστραλία μόλις μία εβδομάδα νωρίτερα. Μαζί του έφερε μια μπρούτζινη αναμνηστική πλακέτα, την οποία τοποθέτησε στο σημείο όπου τέμνονταν οι νοητοί άξονες των δύο βασικών αιθουσών του κτιρίου.
Την πλακέτα στερέωσε επίσημα ο τότε πρωθυπουργός της Νέας Νότιας Ουαλίας, Τζόζεφ Κάχιλ, σηματοδοτώντας την έναρξη των εργασιών, οι οποίες ξεκίνησαν αμέσως με τη χρήση κομπρεσέρ. Η ίδια πλακέτα διατηρείται ακόμη και τώρα, στα σκαλοπάτια της Όπερας.
Με την έναρξη της πρώτης φάσης του έργου, οι μηχανικοί βρέθηκαν αντιμέτωποι με δύο σοβαρά προβλήματα.
Το πρώτο αφορούσε τη γεωλογία του Μπένελονγκ Πόιντ, η οποία δεν είχε εξεταστεί επαρκώς, καθώς το έδαφος της αποδείχθηκε ασταθές, αποτελούμενο από προσχώσεις και θαλασσινό νερό, ακατάλληλο για να φέρει το τεράστιο βάρος του κτιρίου.
Το δεύτερο ζήτημα αφορούσε την οροφή. Το ακριβές βάρος της μεταβαλλόταν συνεχώς καθώς ο σχεδιασμός εξελισσόταν, ενώ τα σημεία στήριξης δεν είχαν ακόμη οριστικοποιηθεί, καθιστώντας αδύνατο τον ακριβή υπολογισμό των φορτίων.
Υπό κανονικές συνθήκες, τα σχεδιαστικά ζητήματα θα έπρεπε να είχαν επιλυθεί πριν από την έναρξη της κατασκευής. Ωστόσο, ο Κάχιλ επέμενε στην άμεση εκκίνηση, φοβούμενος ότι η γραφειοκρατία ή οι πολιτικοί του αντίπαλοι θα καθυστερούσαν ή ακόμη και θα ματαίωναν το έργο.
Είχε επανεκλεγεί οριακά τον Μάρτιο του 1959 και ήταν ήδη 68 ετών. Επτά μήνες αργότερα κατέρρευσε σε συνεδρίαση του Κοινοβουλίου και πέθανε την επόμενη μέρα.
Λίγο πριν φύγει από τη ζωή, ζήτησε από τον υπουργό Δημοσίων Έργων, Νόρμαν Ράιαν – πρώην ηλεκτρολόγο μηχανικό, να διασφαλίσει ότι το έργο δεν θα εγκαταλειφθεί.
Περισσότερα, όμως, για την Όπερα του Σύδνεϋ η οποία αποτελεί αναπόσπαστο σύμβολο ενός λιμανιού που πολλοί θεωρούν το ομορφότερο στον κόσμο, μπορείτε να ακούσετε στο podcast που συνοδεύει αυτό το άρθρο.
