بیش از یک میلیون نفر از مردم استرالیا در معرض خطر نوعی بیماری کمتر شناخته شده با عنوان سارکوپنی (Sarcopenia) هستند که باعث زمین خوردگی، معلولیت و حتی مرگ می شود.
در حالی که بیش از ۱۰۰ کشور جهان یک طبقه بندی سازمان ملل که سارکوپنی را در زمره بیماری ها قرار می دهد را به رسمیت می شناسند، استرالیا هنوز آن را به عنوان یک بیماری به رسمیت نمی شناسد.
با این وجود موسسه علوم اسکلتی-عضلانی دانشگاه ملبورن و مرکز درمانی Western Health با همکاری هم روز چهارم جون را با عنوان "روز سارکوپنی استرالیا" اعلام کردند و امیدوارند این اقدام بتواند برای به رسمیت شناختن این بیماری باشد.
ضعیف شدن قدرت بینایی، شوایی و حافظه معمولا علائمی هستند که به پیری نسبت داده می شوند ولی محققان می گویند تضعیف عضلات احتمالا به طور اشتباه جزو علائم پیری قرار طبقه بندی شده است.
از دست رفتن توده عضلانی می تواند افراد را در برابر زمین خوردن و شکستگی استخوان آسیب پذیرتر کند و حتی باعث مرگ آنها شود.
پرفسور گوستاوو دوکو (Gustavo Duque) مدیر موسسه علوم اسکلتی-عضلانی می گوید تشخیص این بیماری که احتمالا بیش از یک میلیون نفر از مردم استرالیا را تحت تاثیر قرار داده است کار دشواری است.
وی می گوید: "تشخیص علائم این بیماری در افراد می تواند کار پیچیده ای باشد چرا که گاهی اوقات فقط به صورت کمی ضعف عضلانی بروز می کند و برای مثال فرد نمی تواند در قوطی ها و یا بطری ها را باز کند، یا نمی تواند از روی صندلی بلند شود و یا از پله ها بالا برود. همه این علائمی که خیلی جزئی به نظر می رسند می تواند تاثیر مهمی در تشخیص سارکوپنی داشته باشد."
برخی از فاکتورهایی که باعث افزایش خطر ابتلا به این بیماری می شود عبارتند از کمبود پروتئین و ویتامین D در رژیم غذایی، نداشتن فعالیت فیزیکی کافی، استعمال دخانیات و سابقه سکته مغزی.
چون وزن زنان معمولا کمتر از وزن مردان است، بیشتر در معرض خطر ابتلا به این بیماری هستند.
دکتر شارون برنان-اولسن (Sharon Brennan-Olsen) یکی از محققان این موسسه می گوید سطح اجتماعی-اقتصادی زندگی افراد نیز در خطر ابتلا به این بیماری موثر است.
وی می گوید: "اگر به یک خانواده کم درآمد که احتمالا سطح تحصیلات کمتری هم دارد و تحت استرس های اجتماعی زیادی است که ناشی از وضع نابسامان اجتماعی اش است نگاه کنید متوجه می شوید که احتمالا این خانواده بیشتر در پی تامین نیازهای اولیه غذایی و یا رسیدن بموقع به محل کار است، نه انجام اقداماتی برای پیشگیری از ابتلا به این بیماری."
در سال ۲۰۱۶، سازمان جهانی بهداشت، سارکوپنی را در طبقه بندی بین المللی بیماری ها (International Classification of Diseases) قرار داد.
پرفسور برندان مورفی (Brendan Murphy) مقام ارشد درمانی (Chief Medical officer) استرالیا با صدور بیانیه ای اعلام کرده است در حالی که تضییع عضلانی شناخته شده است، ولی در حال حاضر بیماری قابل تشخیصی با عنوان سارکوپنی وجود ندارد.
پرفسور دوکو می گوید مدتی طول می کشد تا پزشکان با بیماری های جدید آشنا شوند و این می تواند روی هزینه های مدیکر، اقدامات بیمارستان ها و روش های تشخیصی تاثیرگذار باشد.
اما دکتر ریچارد کید (Richard Kidd) رییس شورای انجمن پزشکی عمومی استرالیا (Australian Medical Association Council of General Practice) می گوید وی معتقد است این بیماری در حال حاضر نیز به اندازه کافی مورد توجه قرار می گیرد.
وی می گوید: "شاید لزوما تحت عنوان سارکوپنی نباشد، منظورم این است که شاید هنوز از این اسم به طور گسترده در استرالیا استفاده نمی شود، ولی اصول اساسی بررسی آسیب شناسانه افرادی که دچار از دست دادن توده عضلات و توان حرکتی خود هستند چیزی است که پزشکی عمومی در استرالیا هر روز با آن سر و کار دارد."
دکتر کید می گوید سارکوپنی در اغلب موارد در کنار بیماری های دیگر مانند دیابت و بیماری های التهابی عضلانی بروز پیدا می کند. وی می گوید افراد باید توجه بیشتری به سلامت خود داشته باشند.
وی می گوید: "ما شاهد یک اپیدمی دیابت و سایر بیماری های مرتبط با شیوه زندگی در استرالیا هستیم. من توصیه می کنم همه استرالیایی ها، بویژه افراد مسن، به طور مرتب به پزشک عمومی خود مراجعه کنند. و همه ما باید بیشتر در مورد بدنمان بدانیم و اگر در مورد هر نوع تغییری نگرانیم، یا احساس می کنیم در انجام کارها به اندازه گذشته خوب نیستیم، باید با پزشک عمومی صحبت کنیم."
دکتر دوکو می گوید: " حدود ۳۰ درصد از افراد بالای ۶۵ سال احتمالا دچار سارکوپنی هستند. و این خیلی مهم است چون برخی افراد تصور می کنند که تضییع عضلانی یا ضعف عضلات چیزی است که به طور عادی و با افزایش سن رخ می دهد، در صورتی که این طور نیست.۷۰ درصد از سالمندان استرالیا مبتلا به سارکوپنی نیستند و بهمین دلیل فعال هستند. البته از دست دادن توده عضلانی چیزی است که با افزایش سن رخ می دهد و نمی توانیم جلوی آن را بگیریم ولی ۳۰ درصد از سالمندان واقعا دچار این بیماری هستند."
