وقتی بازی های اتحادیه کشورهای مشترک المنافع در ماه آپریل در ایالت کوئینزلند استرالیا به پایان رسید، حدود ۲۵۰ نفر از ورزشکاران و مسئولان ورزشی تیم های خارجی در استرالیا ماندند و به کشور خود برنگشتند. رقابت های ورزشی کامنولت از چهارم تا پانزدهم آپریل امسال در شهر گلدکوست برگزار شد.
اکثر این ورزشکارانی که پس از پایان این بازی ها در استرالیا ماندند و به کشور خود برنگشتند از کشورهای آفریقایی هستند و بسیاری از آنها تا کنون تقاضاهای پناهندگی خود را به طور رسمی ارائه کرده اند.
حال برای اولین بار برخی از آنها در گفتگوی اختصاصی با SBS داستان خود را روایت کرده اند و می گویند به چه دلیل چنین اقدامی کرده اند.
گروهی از این ورزشکاران، در باشگاهی در یکی از شهرهای استرالیا که هزاران کیلومتر از کشورشان فاصله دارد در حال تمرین بوکس هستند، کاری که بهتر از هر کار دیگری بلد هستند.
این ورزشکاران به این شرط با SBS گفتگو کردند که نامشان فاش نشود. برخی از آنها می گویند به دلیل فرار از اذیت و آزار مجبور شدند در استرالیا بمانند، برخی دیگر می گویند به دلیل گرایشات جنسی شان.
یکی از آنها که خود را با نام Amos معرفی می کند، البته این نام واقعی اش نیست، می گوید وی هرگز تصمیم نداشته تقاضای پناهجویی کند، ولی مجبور به این کار شده است چون فقط چند روز قبل از مسابقه اش به وی خبر داده اند که به خانه اش حمله شده است.
وقتی وی مطلع شد که در صورت برگشت به کشورش دچار مشکل خواهد شد، تصمیمی سخت پیش رو داشت.
وی می گوید: "در آن زمان دو سوال پیش رویم بود: این که به خانه برگردم و مثل یک قهرمان بمیرم، یا یک ترسو باشم و زنده بمانم. بنابراین، تنها تصمیمی که در آن لحظه می توانستم بگیرم این بود که بمانم. نمی توانستم برگردم. و همانطور که گفتم این سخت ترین تصمیمی بود که گرفتم، این که دور از خانواده ام باشم."
از ۲۵۰ نفری که در استرالیا ماندند و به کشور خود برنگشتند حدود ۲۰۰ نفر تقاضاهای پناهجویی خود را ارائه کرده اند.
به آموس و سایر دوستان ورزشکارش ویزای موقت بریجینگ (Bridging) داده شده است تا تقاضای پناهجویی آنها مورد بررسی قرار گیرد.
وقتی آنها گلدکوست را ترک کردند چیزی به جز یک مشت پول نقد و یونیفورم های ورزشی خود نداشتند.
مسئولان ورزشی تیم های کشورشان که همراه آنها بودند گوشی های تلفن همراه و گذرنامه های آنها را مصادره کرده بودند.
آنها مجبور بودند شب در پارک بخوابند و از رهگذران غذا بگیرند.
آموس که یکی از بهترین های جهان در رشته ورزشی اش است می گوید هرگز تصور نمی کرده روزی ممکن است دچار چنین شرایطی شود.
وی می گوید: "در ابتدا من فکر نمی کردم پناهجوها هم می توانند آدم های خوبی باشند. من همیشه فکر می کردم آنها یک مشت آدم شکست خورده هستند. تا این که خودم هم دچار همین وضعیت شدم."
لیز هوانگ فافزبراون (Liz Huang Hughes-Brown) از مرکز حقوقی Welcome Legal که در زمینه مهاجرت خدمات ارائه می دهد ، دفاع از این گروه از ورزشکاران را بر عهده گرفته است.
وی می گوید اکنون زمان سختی برای افرادی است که شرایط این ورزشکاران را دارند.
وی می گوید: "این روزها متاسفانه روزهای بسیار سختی برای پناهجویی در استرالیاست. پیش بینی این که نتیجه چه شود خیلی سخت است. ما تمام سعی خود را کرده ایم تا از طریق تحقیق در مورد اطلاعات مربوط به کشورهای این ورزشکاران که تایید کننده ادعاهای آنهاست، تقاضاهای محکمی به وزارت کشور ارائه کنیم."
بعضی از این ورزشکاران فراگیری آموزشهای لازم برای انجام کارهای کارگری در استرالیا شروع کرده اند و خانم هافزبراون می گوید آنها خیلی علاقه دارند نقش مثبتی در استرالیا داشته باشند.
وی می گوید برخی از این ورزشکاران می گویند تهدید شده بوده اند که اگر در این رقابت ها مدال نگیرند خانواده هایشان در معرض خطر خواهند بود.
وی می گوید: "این ورزشکاران با وجود این که در رشته ورزشی خود خیلی موفق بوده اند ولی خیلی افتاده هستند. بنابراین خیلی خوب می شود اگر بتوانند حمایت و امنیت را در استرالیا کسب کنند. و من فکر می کنم ما می توانیم انتظار داشته باشیم که آنها به راحتی در جامعه انسجام پیدا کنند و وقتی به آنها اجازه داده شود در رشته های ورزشی خود کارهای جالبی انجام دهند، نه به خاطر این که مجبور شوند، بلکه از صمیم قلب آن را انجام می دهند."
اما آموس می گوید فقط می خواهد یک زندگی جدید را در استرالیا شروع کند.
وی می گوید: "ما به خاطر سوء استفاده از سیستم تامین اجتماعی اینجا نیستیم. ما گروهی از افراد هستیم که از لحاظ جسمی کاملا سالم هستیم و حاضریم برای رضایت این مردم هرکاری کنیم."
