داستان های قطب جنوب و جان به در بردن کاشفان آن همیشه جذاب و بر سر زبان ها بوده است. اما یکی از جالب ترین این ماجراها، داستان شخصی به نام سیدنی جفریز (Sidney Jeffryes) است که بیش از یک قرن کمتر مورد توجه قرار گرفت.
به گزارش Australian Geographic، در سال ۱۹۱۳ جفریز موفق شد برای اولین بار ارتباط رادیویی دو طرفه بین استرالیا و قطب جنوب برقرار کند. با این حال بیماری روانی وخیمش در طول ماموریت اکتشافی و خطرناک بودن رفتارهایش که نیاز به حفاظت جدی داشت باعث شد که همکاری بزرگش در این پروژه اکتشافی فراموش شود و حالا، یعنی بعد از گذشت بیش از صد سال از آن ماموریت، پلاک یادبودی بر مزارش نصب شود.
او یک کویینزلندی بود که مسئول ارتباطات رادیویی کشتی ها بود و وقتی که در سال ۱۹۱۱ برای کار در ماموریت ماوسون ابراز علاقه کرد، ادعا کرد که رکورد دار طولانی ترین مسافت در ارتباط رادیویی است. با اینکه در این درخواست کار، شخص دیگری موفق شد، ماوسون از او به عنوان «یک مرد خیلی خوب» نام برد.
به همین خاطر، وقتی در سال بعد کشتی اکتشافی با نام Aurora هوبارت را به مقصد قطب جنوب ترک کرد تا کاشفان را از آنجا برگرداند، شغل اپراتور بیسیم به جفریز پیشنهاد شد. چیزی که او نمی دانست این بود که به خاطر مشکلی پیشبینی نشده می بایست یک سال را در قطب جنوب می گذراند.
وقتی کشتی به کلبه کاشفان در Commonwealth Bay رسید تا آنها را به خانه برگرداند، سه نفر از آنها گم شده بودند، گروهی که خود ماوسون هم جزء آنها بود. کشتی به خاطر ماموریت دیگری باید بر می گشت، به همین خاطر ناخدا بیشتر کاشفان را سوار کرد و پنج نفر را در آنجا باقی گذاشت که منتظر گم شدگان بمانند. جفریز قبول کرد که در آنجا بماند تا اپراتور اصلی رادیو بتوانند برگردد.
وقتی ماوسون به کلبه برگشت، تنها بود. دو همراهش در سفر کشته شده بودند. اوضاع در کلبه به هم ریخته بود. ماوسون از سفری سخت برگشته بود و پنج همراهش داغدار دوستان از دست رفته خود بودند و در این میان جفریز تنها تازه وارد بود و می بایست با رادیو کار می کرد و عملکرد آن را بهتر می کرد.
با همه فشار ها، او موفق شد در مارس ۱۹۱۳ نخستین ارتباط رادیویی را با استرالیا برقرار کند. کاشفان خوشحال بودند که می توانستند با خانواده هایشان ارتباط برقرار کنند اگرچه همیشه بر سر اولویت بندی پیام ها ماجرا وجود داشت. جفریز ساعت ها آزمایش های مختلف انجام می داد، تا دیروقت و نیمه شب که سیگنال ها قوی تر بود کار می کرد و سعی می کرد که پیام های ضعیف را دریافت کند.
در ماه جون سال ۱۹۱۳ دکل لرزان مخابراتی آنها در یک باد و طوفان شدید از بین رفت و ارسال و دریافت پیام غیرممکن شد. کمی بعد از این رخداد، جفریز کم کم رفتارهای غیر معمولی بروز داد و به جایی رسید که از شخص دیگری خواست که با او بجنگد.
رفتارهای عجیب او بیشتر و بیشتر شد و دکتر گروه او را بیمار تشخیص داد، چیزی که امروزه شیزوفرنی نامیده می شود. او فکر می کرد که همراهانش می خواهند او را بکشند و شروع به فرستادن پیغامهایی کرد که بر اساس آن تنها او و ماوسون سالم بودند و بقیه همراهان مریض و آن دو می بایست فرار می کردند. خوشبختانه این پیام ها به خاطر نقص سیستم رادیویی هیچوقت ارسال نشد.
ماوسون سرانجام او را از کارش اخراج کرد، اما شرایط عجیب این بود که در هوای خشن قطبی او نمی توانست محل کارش را ترک کند و بدین ترتیب ماه های سختی برای گروه شروع شد، گروهی که می بایست حضور جفریز را در کلبه تحمل می کرد.
سال بعد کشتی Aurora برای بردن آنها برگشت اما خبری از جفریز در جشن بازگشت به استرالیا نبود. با این حال، به او اجازه داده شد که سوار قطار شود و به خانه اش در توومبا برگردد، ولی رسانه ها گزارش کردند که او در جنگلهای ویکتوریا پیدا شده و با اینکه در جیبش پول داشته، اما به شدت گرسنه بوده و می گفت که ماوسون او را هیپنوتیزم کرده است.
او را برای درمان به بیمارستان آرارات بردند. ابتدا روند درمانش امیدوارکننده بود، اما نهایتا با حمله به کارمندان بیمارستان به بخش بیماران خطرناک منتقل شد.
زندگی در سلولی در چنین آسایشگاهی بسیار سخت بود و زندگی در قطب در برابر آن مثل یک پیک نیک بود. با این حال، جفریز بیست و هشت سال دیگر زنده ماند و در سال ۱۹۴۲ درگذشت.
در اوایل قرن بیستم، بیماری های روانی به شدت مورد نفرت مردم واقع می شد و به همین دلیل دستاورد بزرگ جفریز در ایجاد اولین ارتباط رادیویی استرالیا با قطب جنوب نادیده گرفته و فراموش شد.
اما در ماه گذشته و پس از گذشت بیش از یک قرن، آقای دیوید جنسن، رییس بنیاد Mawson’s Huts پلاک یادبودی بر مزار او قرار داد و بدین ترتیب دستاورد تاریخی او در اکتشافات استرالیایی قطب جنوب به رسمیت شناخته شد.
