PRZYJAŹŃ
Potrzeba przyjaźni jest dla człowieka tak ważna, jak potrzeba snu.
Dziecko bez przyjaciół ma małe szanse, żeby stać się prawidłowo funkcjonującym dorosłym. Rolą rodziców jest kochać dziecko i okazywać mu wsparcie. Maluchowi, aż do wieku przedszkolnego to wystarcza. Może się bawić z innymi dziećmi, pod warunkiem, że jest przynajmniej jedna dorosła osoba, która zaspokaja jego potrzeby tak fizyczne jak i emocjonalne.
Już na etapie szkoły podstawowej dzieci podświadomie szukają jednak kontaktów z rówieśnikami. Spośród wielu, dobierają tych, z którymi będą mogli utrzymywać przyjacielskie relacje. I właśnie rolą rodziców jest wtenczas zadawać pytanie, czy dziecko ma się z kim bawić podczas przerwy w szkole, czy jest zapraszane na urodziny? A jeśli nie, to jak reaguje na taką sytuację? Czy z tego powodu cierpi?
Aby stać się niezależne, dziecko musi utrzymywać relacje przyjacielskie. Powinno mieć przynajmniej jednego przyjaciela, z którym może się dzielić swoimi sukcesami, porażkami i wzajemnie sobie pomagać. To pomoże mu polubić siebie, zaakceptować się takim jakim jest a także, jak twierdzą psychologowie, pomoże skorygować nieuniknione błędy wychowawcze rodziców. Nikt z nas nie jest idealny.
Potrzeba przyjaźni jeszcze się pogłębia w wieku szkoły średniej. Dla nastolatków jest to okres szczególnie trudny. Oni potrzebują przyjacielskich kontaktów z rówieśnikami, jak tlenu. Jest to bowiem czas, kiedy młody człowiek oddala się od rodziców i szuka akceptacji wśród kolegów oraz koleżanek. Poszukuje osób, z którymi moze mieć coś wspólnego, porównuje się z tymi, którzy są od niego zupełnie inni.
Problemem przyjaźni wśród młodzieży psychologowie zainteresowali się nie tak dawno. Dopiero w latach 80 ubiegłego wieku, prof. Pascal Mallet z paryskiego uniwersytetu zajmując się psychologią rozwojową, doszedł do wniosku, że tak częsta agresja u nastolatków w większości przypadków spowodowana jest brakiem przyjaciół. Przez długi czas uważano, że jest to po prostu jeden z elementów dorastania, przechodzenia przez tak zwaną szkołę życia. Zdano sobie jednak sprawę, że to brak przyjaciół może siać spustoszenie w psychice nastolatka, a konsekwencje tego mogą trwać bardzo długo.
Wiadomo, że niektóre dzieci mają trudności w nawiązywaniu bliskich relacji. Często nie chcą nawet o tym mówić. Nie chcą poruszać tematu przyjaźni z obawy, że rozczarują swoich bliskich... że brak przyjaciół to jest jego, dziecka wina. Że coś z nim nie jest w porządku. Frustracja narasta, nierzadko doprowadzając do wybuchu agresji.
Może być też na odwrót. Dziecko zamyka się w sobie. Otacza się jakby psychicznym pancerzem, taką skorupą, nie do przebicia. Nawet grzecznie będzie odpowiadać monosylabami na nasze pytania – ale o bliższym kontakcie nie ma mowy. W obecnej dobie technologii często ze świata rzeczywistego, nastolatek przenosi się w świat wirtualny. A stamtąd tylko krok do tak powszechnej teraz depresji...
Jedno jest pewne, przyjaźni nie można spowodować zakazami ani nakazami. Należy natomiast od najwcześniejszych lat wykorzystywać sytuacje, dzięki którym nasze dzieci przebywać będą w gronie rówieśników, których my jesteśmy w stanie zaakceptować jako potencjalne grono przyjaciół naszego dziecka.
Jedną z takich możliwości daje polska szkoła. Przez pięć dni w swojej klasie australijskiej szkoły nasze dziecko może być tylko jedynym polskiego pochodzenia. Aby czuć się akceptowanym musi posiadać dozę pewności siebie. W przeciwnym razie może łatwo stać się łupem marginesu – niewielkiej, ale agresywnej grupki uczniów, z którymi wolelibyśmy aby nasza córka lub syn nie mieli nic do czynienia. Nie łudźmy się takie niepożądane grupki istnieją nawet w najdroższych, prywatnych szkołach.
W polskiej szkole sobotniej, dziecko od najmłodszych lat otoczone jest grupą innych, podobnych mu dzieci. Panuje tam nie tak rygorystyczna, jak w normalnej szkole atmosfera. Polska szkoła staje się jak gdyby poszerzeniem rodzinnego domu. Tam, podobnie jak z gronem kuzynów w Polsce, spotykają się dzieci, których rodzice mają podobne oczekiwania, podobne wartości kulturowe i etyczne. To dodaje dziecku pewności siebie. Wzmacnia jego tożsamość, która automatycznie przenosi się do australijskiej szkoły. W polskiej szkole spotykają się chłopcy i dziewczynki. Jest to szczególnie ważna dla jedynaków oraz tych, którzy uczęszczają tylko do dziewczęcych lub chłopięcych szkół.
Czasy emigracji za chlebem należą już do historycznej przeszłości. Obecnie na emigrację z Polki decydują się zwykle ludzie o nieprzeciętnych walorach – zdolni, przedsiębiorczy, ambitni. To z ich dziećmi spotka się w polskiej szkole nasz syn czy córka. To do nich będzie zapraszane na niedzielne lub wakacyjne spotkanie. A my, znając rodziców bez wahania wyrazimy na to zgodę. To oni przyjdą na przyjęcie urodzinowe naszego dziecka.
To z przyjaciólmi z polskiej szkoły nasz nastolatek samodzielnie pojedzie po raz pierwszy do kina, lub na jakąś inną kulturalną imprezę, bez rodziców. Taki moment musi nastąpić, jako ważny krok w procesie wchodzenia w dorosłość. Już nawet nie wspominam o bliższych relacjach, które zawiązały się w polskiej szkole. Mam obecnie w klasie maturzystkę języka polskiego, której rodzice poznali się w polskiej szkole. I jest to nie jedyny przypadek.
Dużo uwagi zwykło się poświęcać korzyściom płynącym ze znajomości języka polskiego, które zapewnia polska szkoła. To jest cenne. Nie zapomnijmy jednak o niezwykle ważnym aspekcie socjalnym. Bez względu na to jaką ścieżkę życiową obierze nasze dziecko, przede wszystim zależy nam na tym by wyrosło na szczęśliwego człowieka. Bez przyjaźni jest to prawie niemożliwe.
Kolejną zaletą posyłania dziecka do polskiej szkoły jest aspekt intelektualny. Ale o tym w kolejnej pogadance.
Marianna Łacek
