Στον δημοφιλή προορισμό του Jervis Bay, στις νότιες ακτές της Νέας Νότιας Ουαλίας, βρίσκονται τα ερείπια ενός φάρου. Η ιστορία που έχει να διηγηθεί είναι ιδιαίτερα τραγική.
Κύρια Σημεία
- Αμφισβητήθηκε εν τη γενέσει του το έργο
- Τραγικά γεγονότα σημάδεψαν την ιστορία του φάρου
- Καταστράφηκε καθώς απέτυχε στην αποστολή του
Περιοχή που επισκέπτονται κάθε χρόνο εκατοντάδες ομογενείς, ο φάρος του Cape St George, είναι ίσως το σημαντικότερο ευρωπαϊκό μνημείο του εθνικού πάρκου Booderee, στο οποίο βρίσκεται.
Σχεδιασμένος από τον αρχιτέκτονα Alexander Dawson και χτισμένος το 1860, ο φάρος αποτελείτο από μπλοκ ψαμμίτη, που εξορύχθησαν κοντά στο σημερινό χωριό Jervis Bay.
Ο πύργος του είχε ύψος 18,5 μέτρα, φέροντας 8 δωμάτια στο επίπεδο του εδάφους.
Ωστόσο ήταν καταδικασμένος από την αρχή της δημιουργίας του, ως αποτέλεσμα των επίσημων αδέξιων χειρισμών και της έλλειψης εποπτείας. Tο φως του άντεξε λιγότερο από 40 χρόνια, μετά τα οποία καταστράφηκε με συνοπτικές διαδικασίες.
Μιλώντας στο πρόγραμμά μας ο Ian Clifford, πρόεδρος των Φάρων της Αυστραλίας, αναφέρεται στο γεγονός πως ο φάρος είχε χτιστεί σε ένα σημείο που δεν μπορούσε να βοηθήσει στην πλοήγηση των πλοίων που έφταναν την εποχή εκείνη από την Ευρώπη.
«Υπήρξε πολλή συζήτηση για το αν θα έπρεπε να είναι ή όχι στο βόρειο ακρωτήριο του Jervis Βay ή στο νότιο, αλλά στο τέλος της ημέρας δεν καταγράφηκε γιατί επέλεξαν το συγκεκριμένο σημείο. Το έργο βυθίστηκε στην αμφισβήτηση από το ξεκίνημά του. Υπήρξε τεράστια διαφωνία για την τοποθεσία που αυτός θα κατασκευαζόταν. Αν και δεν έλαβαν υπόψη τους συμβουλές των ανθρώπων της θάλασσας, όπως οι καπετάνιοι των πλοίων φέρεται να ακολούθησαν την επιλογή του Sir Dawson», ανέφερ ο κ. Clifford.
Η απόφαση να καταστραφεί ήταν αναπόφευκτη, όπως αναφέρει ο κ. Clifford χωρίς να είναι σίγουρο για το πότε αυτό συνέβη.
Ο φάρος του Cape St George στις στιμές δόξες του Source: Lighthouse Australia
«To φως του φάρου άναψε για πρώτη φορά την 1η Οκτωβρίου του 1860 και παρέμεινε αναμμένο για 38 χρόνια. Μέχρι εκείνη τη στιγμή υπήρξε σημαντικός αριθμός ναυαγίων στην περιοχή. Το φως εμποδιζόταν σχεδόν εξ ολοκλήρου από τα νότια με τα πλοία που έφταναν από την Ευρώπη με προορισμό το Σύδνεϋ να αδυνατούν να το εντοπίσουν. Το Jervis Bay την περίοδο εκείνη ήταν πολύ σημαντική περιοχή για να προστατευτεί κάποιος από την μανία του καιρού και χωρίς να έχεις την δυνατότητα να εντοπίσεις ένα σημείο αναφοράς από τα νότια στην είσοδο του Jervis Bay σήμαινε πως αυτός ο φάρος για τα 38 χρόνια λειτουργίας του, δεν πληρούσε τους σκοπούς για τους οποίους είχε χτιστεί», είπε.
Η «κατάρα» του φάρου
Η μεταφορά προμηθειών στον φάρο ήταν πάντα δύσκολη, καθώς το πλησιέστερο σημείο αποβίβασης βρισκόταν σε απόσταση άνω των 4 χιλιομέτρων στην παραλία Murrays.
Χρειάζονταν άλογα για τη μεταφορά αλληλογραφίας και προμηθειών, καθώς και για τη μεταφορά των παιδιών από και προς το σχολείο.
Από το 1860 έως το 1877 μέχρι και 15 άτομα, συμπεριλαμβανομένου του φαροφύλακα, των δύο βοηθών φαροφύλακα του και των οικογενειών τους, ζούσαν σε αυτό το συγκρότημα των 8 δωματίων.
Ενώ σήμερα τα απομεινάρια του φάρου βρίσκονται σε μια γραφική τοποθεσία, έχουν μια συναρπαστική και φρικτή ιστορία θανάτου και καταστροφών να διηγηθούν.
Τα ερείπια του φάρου όπως είναι σήμερα Source: SBS Greek
Το 1867, η Isabella Jane Lee, κόρη του κύριου φαροφύλακα από το 1863 έως το 1873, πέθανε από τυφώδη πυρετό, μια σπάνια βακτηριακή λοίμωξη που μεταδίδεται συνήθως από παράσιτα.
Το 1882, ένας άλλος κάτοικος, ο 13χρονος George Gibson, πέθανε από πλευρίτιδα. Η πλευρίτιδα έχει ως αποτέλεσμα τη φλεγμονή του ιστού που περιβάλλει τους πνεύμονες και προκαλεί πόνο κατά την αναπνοή.
Ο τύφος χτύπησε ξανά το 1885, σκοτώνοντας τη Florence Bailey, την 11χρονη κόρη του τρίτου βοηθού φαροφύλακα. Ο πατέρας της, Edward Bailey, συμπλήρωνε το εισόδημά του ψαρεύοντας καρχαρίες από τα βράχια κάτω από τον φάρο.
Δέκα χρόνια αργότερα, το 1895, ξεβράστηκε στην ακτή αφού πρώτα είχει μπλεχτεί στις πετονιές του μετά από δυνατή φουρτούνα. Θρυλείται πως τον άρπαξαν καρχαρίες, ενώ ο γιος του παρακολουθούσε με τρόμο.
Άποψη του ιστορικού φάρου από απόσταση Source: SBS Greek
Ο Francis Henry Hammer, ο γιος της Mary Hammer (μιας ανύπαντρης γυναίκας που ζούσε στον φάρο) είχε τη συνήθεια να σπρώχνει μεγάλες πέτρες στην άκρη του γκρεμού για να διασκεδάζει. Έχασε τη ζωή του όταν κατέρρευσε μέρος του γκρεμού ενώ ήταν μόλις εννέα ή δέκα ετών.
Ο William Markham, βοηθός φαροφύλακα από το 1878-1883 περίπου, κλωτσήθηκε στο κεφάλι από ένα άλογο και πέθανε πριν φτάσει στο νοσοκομείο του Nowra.
Μια από τις πιο σημαντικές τραγωδίες αφορούσε δύο έφηβες. Το 1887, η Kate Gibson (η κόρη του κύριου φαροφύλακα), σκόνταψε ενώ κρατούσε ένα γεμάτο πυροβόλο όπλο. Το όπλο εκπυρσοκρότησε και χτύπησε τη φίλη της Harriet Parker (κόρη του βοηθού φαροφύλακα) στο πίσω μέρος του κρανίου, σκοτώνοντάς την ακαριαία.
Σήμερα τα απομεινάρια του φάρου του Cape St George αποτελούν σημαντικό προορισμό τουριστών κυρίως για το γεγονός ότι αποτελεί το καλύτερο σημείο για να παρακολουθήσει κανείς τη μετανάστευση φαλαινών.
Η θέα από το σημείο που βρίσκεται ο φάρος κόβει την ανάσα! Source: SBS Greek
