در ماه اکتبر سال ۲۰۱۸، شهر سیدنی میزبان بازی های اینویکتوس بود که با حضور نظامیان و کهنه سربازان معلول و مصدوم از کشورهای مختلف برگزار شد، ولی پس از پایان این رقابت های ورزشی شش ورزشکار و مسئول ورزشی که جزو تیم افغانستان بودند در استرالیا ماندند و به کشور خود برنگشتند.
حال این ورزشکاران در گفتگویی اختصاصی با شبکه SBS اعلام کرده اند چرا به کشور خود برنگشتند و از استرالیا تقاضای پناهندگی کردد.
پس از این که پدر امین الله ارسلان فوت کرد، وی به ارتش افغانستان ملحق شد. هدف وی که فقط ۱۸ سال داشت این بود که از خانواده اش حمایت کند.
وی قبل از که به سن ۲۰ سالگی برسد یک پایش را در یک حمله طالبان از دست داد.
او که اکنون ۲۵ سال سن دارد یکی از شش کهنه سرباز افغان است که در پس از بازی های اینویکتوس در استرالیا ماندند.
وی می گوید: "ما معلول هستیم. زندگی در افغانستان برای ما خیلی سخت است. ما همچنین مورد هدف طالبان هستیم."
بازی های اینویکتوس سیدنی با حصور ۵۰۰ ورزشکار مصدوم و معلول از ۱۸ کشور جهان که در میدان های جنگ آسیب دیده بودند برگزار شد.
تیم افغانستان برای شرکت در رشته والیبال نشسته و همچنین برخی رشته های انفرادی عازم استرالیا شده بود.
آنها می گویند از قبل تصمیمی برای ماندن در استرالیا نداشتند ولی پس از ۱۱ روز زندگی در امنیت و مشاهده شیوه زندگی کهنه سربازان کشورهای دیگر تصمیم گرفتند در استرالیا بمانند.
این ورزشکاران می گویند در پی این اقدامشان از سوی مقامات کشور افغانستان تهدید شده اند.
یکی دیگر از این ورزشکاران سهیل ناصری است که هنگام گشت زنی همراه نیروهای انگلیسی در هلمند، بر اثر انفجار مین هر دو پایش را از دست داد.
وی می گوید: "من هر دو پایم را تحت فرماندهی ناتو از دست داده ام. این فقط برای افغانستان و یا فقط برای من نیست. این برای ناتوست."
وی می گوید کشورهایی که نیروهای نظامی آنها در قالب نیروهای نظامی ائتلافی در افغانستان حضور دارند، از جمله استرالیا، در قبال او و سایر کهنه سربازان مصدوم مسئولیت دارند.
آقای ناصری می گوید: "ما زندگی خود را فدای امنیت این کشورها کرده ایم، حتی فدای امنیت استرالیایی ها. بهمین دلیل است که از استرالیا تقاضای پناهندگی کردم."
اکنون به این ورزشکاران افغان ویزای موقت یا bridging داده شده است و این به این معنی است که آنها می توانند در مدتی که تقاضای پناهندگی آنها مورد بررسی قرار می گیرد به طور قانونی در استرالیا حضور داشته باشند.
آنها از سوی جامعه افغان سیدنی حمایت می شوند ولی می گویند خانه ای که در آن اقامت دارند سازگار با معلولیت های آنها نیست.
آنها همچنین امیدوارند پاهای مصنوعی دریافت کنند تا بتوانند زندگی جدیدی را در استرالیا شروع کنند.
آقای ناصری امیدوار است چهار فرزندش هم به وی ملحق شوند.
وی می گوید: "من می خواهم فرزندانم تحصیل کنند و از طریق قلم زندگی کنند نه اسلحه، نه آن طوری که من بودم."
این ورزشکاران می گویند در صورتی که به افغانستان برگردانده شوند امنیت نخواهند داشت.
وزارت کشور استرالیا اعلام کرده است نمی تواند در مورد پرونده های افراد نظر بدهد ولی تاکید کرده است همه موارد به طور دقیق مورد بررسی قرار خواهند گرفت.
پیشتر پیتر داتون وزیر کشور استرالیا هشدار داده بود که به تقاضای تک تک این ورزشکاران به طور دقیق رسیدگی خواهد شد و ورزشکارانی که مستحق حمایت نباشند به کشورشان برگردانده خواهند شد.
پس از پایان بازی ها کامنولت که در ماه آوریل در شهر گلدکوست برگزار شد نیز ۲۵۰ ورزشکار و مسئول ورزشی که عمدتا از کشورهای آفریقایی بودند در استرالیا ماندند و به کشور خود بازنگشتند.
تا اوایل ماه نوامبر 2018حدود ۲۰۰ نفر از آنها تقاضای پناهندگی کرده اند.
چهارمین دوره بازی های اینویکتوس از ۲۰ تا ۲۷ اکتبر در سیدنی برگزار شد و سایر اعضای تیم افغانستان در روز ۲۸ اکتبر افغانستان را به مقصد کشورشان ترک کرده بودند.
بازی های اینویکتوس توسط شاهزاده هری، نوه ملکه انگلیس که خودش هم به عنوان خلبان هلی‌کوپتر در افغانستان خدمت کرده است بنیانگذاری شده است و اولین دوره آن در سال ۲۰۱۴ در لندن برگزار شد. دو دوره دیگر نیز در شهرهای اورلاندو و تورنتو برگزار شد.
اینویکتوس کلمه ای لاتین و به معنی شکست ناپذیر است.
