به دلیل افزایش مهاجرت از کشورهایی مانند برزیل، که بزرگترین گروه مهاجر از آمریکای لاتین در استرالیا را تشکیل می دهد، این پدیده در استرالیا نیز رایج شده است.
فقط در سال ۲۰۱۷، مهاجران برزیلی در استرالیا بیش از۴۰ میلیون دلار پول برای عزیزان خود در برزیل ارسال کردند.
برای بسیاری از افرادی که به این شکل به استرالیا می آیند، دلایل و تجربه های دردناکی وجود داشته است که باعث شده است آنها دست به این کار بزنند.
لیویا تامیرائو (Livia Tameirao) یک آرایشگر برزیلی است که می گوید در برزیل ربوده شده بوده است و تمام دارایی اش دزدیده شده بوده است.
وی می گوید: "آنها همه چیز را گرفتند، تمام پول و وسایلم دزدیده شد و یا از بین رفت. در همین زمان من از شوهرم جدا شدم. همه این اتفاقات همزمان افتاد."
وی به دعوت یکی از دوستانش که در استرالیا زندگی می کرد در نوامبر سال ۲۰۱۸ به ملبورن آمد.
در آن زمان، پسرش رافائل ۴ سال سن داشت و طبق توافقی که با همسر سابقش داشت نگهداری از او به مادر لیویا سپرده شده بود.
پس از گذشت چند ماه از ورود به استرالیا، لیویا موفق شد حمایت مالی از پسر خود داشته باشد که وقتی که در برزیل بود نمی توانست.
وی می گوید: "من به استرالیا آمدم، ۶ ماه اینجا ماندم، درس خواندم، کار کردم و توانستم چیزهایی را در اختیار او بگذارم که وقتی که در برزیل بودم نمی توانستم. او شروع به رفتن به کلاس های انگلیسی، فوتبال و شنا کرده است و به چیزهایی دسترسی دارد که قبلا امکان تهیه آنها را نداشتم."
لیویا می گوید بدون حمایت والدینش هرگز نمی توانسته این کار را انجام دهد و می خواهد پسرش را نیز به استرالیا بیاورد.
وی می گوید: "من همه این ها را به خاطر او انجام می دهم. الان خیلی سخت است ولی بالاخره به امید خدا پیش هم خواهیم بود و من کار بهتری خواهم داشت و زندگی بهتری برای او ایجاد خواهم کرد."
زنانی که فرزندان خود را به این شکل رها می کنند معمولا توسط سایر مادران، بستگان و دوستان خود مورد قضاوت قرار می گیرند، اما دیوید چونگ که یک روانشناس بالینی است می گوید این زنان آن قدر فرزندانشان را دوست دارند که حاضر می شوند چنین اقدامی انجام دهند.
وی می گوید: "بنابر این اینجا با یک تناقض سر و کار داریم. موضوع این نیست که این زنان فرزندان خود را ترک کرده اند. چنین رویکردی بسیار ساده لوحانه خواهد بود. موضوع زنانی است که کشور خود را ترک می کنند و به کشور دیگری می روند تا کار کنند و به خانه خود پول بفرستند تا از فرزندانشان مراقبت کنند. این تناقضی است که وجود دارد، اگر به جنبه های اخلاقی این موضوع نپردازیم."
آندریا موتا (Andrea Motta) مدیر یک آژانس تبلیغاتی در ملبورن است و اکنون همراه پسرش وینیکس (Vinicius) در استرالیا زندگی می کند. در ابتدا او نیز مجبور بود تا پسرش را در برزیل ترک کند چون نمی توانست او را با خود به استرالیا بیاورد.
وی می گوید: "پسرم وینی، ۱۷ سال داشت و من آنقدر پول نداشتم که او را همراه خودم بیاورم. تصمیمی که گرفتم این بود که آنقدر پول ندارم تا پول مدرسه اش را پرداخت کنم و نمی توانستم او را در جایی بگذارم که نمی شناختم و نمی دانستم ممکن است چه اتفاقی برای وی بیفتد."
آندریا می گوید چند ماه اولی که بدون پسرش بود سخت ترین دوران برای او بوده است.
وی می گوید: "این خیلی سخت بود. من برای حدود ۸ ماه افسردگی داشتم و باید کلی قرص مصرف می کردم. مادران زیادی به من کمک کردند. من مادران زیادی را می شناسم که برای این که آینده بهتری برای فرزندانشان ایجاد کنند آنها را ترک می کنند و تنها به استرالیا می آیند."
پس از گذشت یک سال و نیم، آندریا توانست پسرش وینیکس را به هم به استرالیا بیاورد. در ابتدا قرار بود این یک بازدید باشد ولی پسر او هم در تصمیم گرفت در کنار مادرش بماند و یک زندگی جدید را در استرالیا شروع کند.
آقای چونگ می گوید فشار اجتماعی که روی چنین زنانی وجود دارد بسیار زیاد است و در اغلب موارد آنها مورد قضاوت قرار می گیرند و احساس تنهایی می کنند.
وی می گوید: "آنها حق احساس لذت داشتن را از خودشان دریغ می کنند، دلشان برای فرزندان و خانواده شان تنگ می شود، مثل سایر مهاجران ممکن است دچار مشکلاتی مانند حس دلتنگی برای کشورشان شوند، و علاوه بر همه این ها حس مادری است که جدا نشدنی است. وقتی با چنین فشاری به اینجا می آیند اگر یک جامعه ای وجود نداشته باشد که از آنها استقبال کند و این درگیری ها را درک کند، این می تواند باعث ایجاد حس انزوا و مشکلات روانی در آنها شود."
در سال ۲۰۱۸، شمار افراد متولد برزیلی که در استرالیا زندگی می کردند به بیش از ۴۶ هزار نفر رسید که این در مقایسه با سال ۲۰۰۱ بیش از ۸ برابر شده است.
در طول ۲۰ سال گذشته جمعیت برزیلی های استرالیا، از رتبه پنجم در بین مهاجران کشورهای آمریکای لاتین به رتبه اول رسیده است.
