نکات کلیدی
- هزاران کودک بومی از خانواده‌هایشان جدا شده و به جامعه سفیدپوست منتقل شدند.
- این جداسازی‌ها باعث آسیب‌های عمیق و ماندگار شد که از نسلی به نسل دیگر منتقل گردید.
- جوامع از طریق اتصال فرهنگی و برنامه های پشتیبانی بهبود می یابند.
- جوامع از طریق بازسازی فرهنگی و برنامه‌های حمایتی در حال شفابخشی هستند.
- آموزش و شناخت ملی کلید شفابخشی است.
هشدار محتوایی: این قسمت شامل مطالب نگران‌کننده‌ای است، از جمله اشاره به آسیب‌های روانی، جدا کردن کودکان از خانواده‌ها، و ذکر نام افرادی از بومیان استرالیا و جزایر تنگه تورس که درگذشته‌اند.
از سال ۱۹۱۰ تا دهه ۱۹۷۰،هزاران کودک بومی استرالیا و جزایر تنگه تورس به‌طور سیستماتیک از خانه‌هایشان جدا شدند، تحت سیاست‌های رسمی دولت. این کودکان در مؤسسات نگهداری می‌شدند یا به خانواده‌های غیر بومی سپرده می‌شدند.
چرا کودکان گرفته شدند؟
شانون دودسون، یک زن یاوورو از منطقه برووم و مدیرعامل بنیاد شفابخشی، می‌گوید که پشت سر جدا کردن این کودکان یک هدف ویرانگر نهفته بود.
«آنچه که در مورد نسل‌های ربوده‌شده قلب‌شکن بود این بود که ده‌ها هزار کودک جدا شدند و عمدتاً برای تنها هدف وارد کردن آنها به فرهنگ غیر بومی بود... بسیاری از این کودکان مورد سوء‌رفتار قرار گرفتند و بسیاری از آنها هرگز دوباره خانواده‌های خود را ندیدند.»
کودکان به‌ویژه هدف قرار می‌گرفتند چون احتمال بیشتری داشت که آنچه به آنها گفته می‌شد را بپذیرند و فرهنگ خود را رد کنند. خانواده‌ها اغلب فریب می‌خوردند—به آنها گفته می‌شد که کودکان‌شان مرده‌اند یا اینکه آنها خواسته نشده‌اند.
عدم ثبت‌نام مناسب باعث می‌شود که دانستن تعداد دقیق کودکان جدا شده دشوار باشد، اما این عدد ممکن است تا یک‌سوم کودکان هم برسد. با این حال، آنچه می‌دانیم این است که هر جامعه بومی استرالیا و جزایر تنگه تورس برای همیشه تغییر کرد و زخم‌ها باقی ماند.
کانبرا، استرالیا - ۱۳ فوریه: اعضای نسل‌های ربوده‌شده استرالیا واکنش نشان می‌دهند وقتی که نخست‌وزیر استرالیا، کوین رود، در تاریخ ۱۳ فوریه ۲۰۰۸ در کانبرا، استرالیا، از بومیان به‌خاطر رفتارهای گذشته عذرخواهی می‌کند. این عذرخواهی به ده‌ها هزار بومی استرالیا اختصاص داشت که در دوران سیاست‌های یکپارچگی، به‌طور اجباری از خانواده‌های خود جدا شدند. (عکس از مارک بیکر-پول/Getty Images) Credit: Pool/Getty Images
بچه ها کجا رفتند؟
سیاری از کودکان ربوده‌شده به مؤسسات دولتی و کلیسایی در سراسر کشور منتقل شدند.این مؤسسات به‌عنوان مراکز آموزشی یا خوابگاه‌ها شناخته می‌شدند، جایی که کودکان تحت انضباط شدید قرار می‌گرفتند.
آنها هویت خود را از دست می‌دادند و نام، زبان و مذهب جدیدی به آنها داده می‌شد.خواهر و برادرها اغلب از هم جدا می‌شدند، و برخی از مؤسسات فقط محل نگهداری نوزادان بودند.
در سال ۱۹۴۳، زمانی که آنتی لورن پیترز، یک زن گامیلاوری و ویلوان، فقط چهار سال داشت، به خانه آموزش داخلی دختران بومی کوتاموندرا در نیو ساوت ولز فرستاده شد.
دو برادرش به خانه آموزش پسران بومی کینچلا، که به شهرت بدی معروف بود، منتقل شدند.
او به یاد می‌آورد: «مجازات بلافاصله بود اگر فراموش می‌کردی سفید باشی. ما حتی نمی‌توانستیم درباره بومی بودن صحبت کنیم. و این را به عنوان یک کودک چهار ساله که مغزش شستشو داده می‌شد، می‌پذیرفتیم. به‌زودی راه‌های بومی را فراموش می‌کردی و راه‌های سفید را یاد می‌گرفتی. و مجازات‌ها در آنجا وحشتناک بود.»
در طول ۱۰ سال بعد، آنتی لورن به‌عنوان خدمتکار خانگی برای خانواده‌های سفیدپوست آموزش دید.
امروز او صدای قدرتمندی برای بازماندگان است و بنیان‌گذار برنامه مارومالی است، یک ابتکار شفابخشی که نیازهای کسانی که تجربه جدایی اجباری داشته‌اند را در نظر می‌گیرد.
Shannan Dodson CEO Healing Foundation
ضربه بین نسلی چیست؟
آسیب‌هایی که کودکان، خانواده‌ها و جوامع تجربه کرده‌اند، همچنان از نسلی به نسل دیگر منتقل می‌شود و اثرات آن ادامه دارد.
آنتی لورن می‌گوید: «امروزه جوانانی هستند که نمی‌دانند که چه کسی هستند، از کجا آمده‌اند یا چرا به‌این‌گونه رفتار می‌کنند.»
او اضافه کرد:«این یک چرخه معیوب است. اگر ما آن را در خانواده‌های خود قطع نکنیم، این چرخه ادامه خواهد داشت.»
به‌دلیل فقدان سیستم‌های حمایتی در تاریخ، آسیب‌ها اغلب به‌طور ناخودآگاه به کودکان منتقل می‌شود، زیرا آنها شاهد درد و رنج والدین و پدربزرگ‌ها و مادربزرگ‌های خود بوده‌اند.
این پدیده به‌عنوان ترومای بین‌نسلی شناخته می‌شود.
شانون دودسون توضیح می‌دهد که بازماندگان از دشواری‌هایی صحبت می‌کنند که ممکن است در تربیت فرزندان خود داشته باشند، زیرا خودشان در محیطی پر از محبت و حمایت رشد نکرده‌اند.
او می گوید:«برخی از بازماندگان اعتراف کرده‌اند که به‌دلیل ترومایی که تجربه کرده‌اند، متأسفانه آن آسیب‌ها را به فرزندان خود منتقل کرده‌اند. و ما شاهد آن هستیم که این چرخه به نوه‌ها و نتیجه‌ها هم منتقل می‌شود. به همین دلیل است که ما به آن بین‌نسلی می‌گوییم.»
علائم ترومای بین‌نسلی امروزه در نرخ‌های بالای فروپاشی خانواده‌ها، خشونت، زندانی شدن، خودکشی و سوء‌استفاده از دارو و الکل مشاهده می‌شود.
جوامع اکنون در حال تلاش برای پایان دادن به چرخه آسیب‌ها از طریق فرآیند شفابخشی هستند.
یک جزء حیاتی در فرآیند شفابخشی، آموزش است—اطمینان حاصل کردن از اینکه همه استرالیایی‌ها حقیقت درباره نسل‌های ربوده‌شده را درک کنند. Credit: davidf/Getty Images
بهبودی از تروما چگونه به نظر می رسد؟
شانون دودسون می‌گوید: «فکر می‌کنم شفابخشی چیزی است که برای افراد مختلف به‌طور متفاوتی به نظر می‌رسد، اما ما می‌دانیم که بازماندگان باید خودشان تعیین کنند که آن شفابخشی برای خودشان چگونه خواهد بود.»
شفابخشی به معنای بازسازی ساختارهای خانوادگی و جوامع قوی است. همچنین به معنای بازسازی حس هویت و افتخار است. ارتباط مجدد با زمین، فرهنگ و زبان کمک می‌کند تا هویتی که از آنها گرفته شده، بازسازی شود.
بازماندگان همچنین نیاز خود را برای به اشتراک گذاشتن تجربیاتشان و صحبت آزادانه درباره ناعدالتی‌های تاریخی ابراز می‌کنند.
آنتی لورن درباره کار خود با مؤسسه بومیان دختران کوتاموندرا که توسط ساکنان پیشین خانه کوتاموندرا تأسیس شده، می‌گوید: «در دایره‌ها و گردهمایی‌ها، شما در همان لحظه شفابخشی را ایجاد می‌کنید.»
«آنها در موردش صحبت می‌کنند، از آن شفا می‌یابند، با گفت‌وگو و به اشتراک گذاشتن... و هرچه بیشتر این کار را انجام دهند، فراموش نمی‌شوند.»
انیمیشن ترومای بین نسلی، بنیاد شفابخش
این ویدیو شامل صدای یک فرد فوت شده است.
آموزش و روایت حقیقت
یک جزء حیاتی دیگر از فرآیند شفابخشی، آموزش است—اطمینان حاصل کردن از اینکه همه استرالیایی‌ها حقیقت درباره نسل‌های ربوده‌شده را درک کنند.
آنتی لورن می‌گوید: «من دوست دارم ببینم [استرالیایی‌های غیر بومی] به فرزندانشان فرصتی بدهند تا تاریخ واقعی این کشور را بیاموزند،" و اضافه می‌کند، "و سیستم‌ها را از هم بپاشند، آنها را از هم بپاشند و دوباره شروع کنند، چون سیاست‌هایی که درباره مردم ما نوشته شده واقعاً نژادپرستانه است، مبتنی بر نژادپرستی است.»
Leilla Wenberg, a member of the Stolen Generation removed from her parents car at 6 months of age, holds a candle during a National Sorry Day commemorative event at the Royal Prince Alfred Hospital on May 26, 2009 in Sydney, Australia. National Sorry Day has been held annually on May 26 since 1998 to acknowledge the wrongs that were done to indigenous families of the stolen generation. Credit: Sergio Dionisio/Getty Images
حالا برای بازماندگان نسل های دزدیده شده چه اتفاقی می افتد؟
در یک لحظه تاریخی در سال ۲۰۰۸، نخست‌وزیر وقت، کوین رود، عذرخواهی طولانی‌منتظره‌ای از نسل‌های ربوده‌شده، نسل‌های پس از آنها و خانواده‌هایشان صادر کرد.
پس از آن، چندین ابتکار و توسعه انجام شد که از جمله آنها می‌توان به تأسیس بنیاد شفابخشی اشاره کرد.
شانون دودسون می‌گوید بازماندگان و خانواده‌هایشان به حمایت مستمر نیاز دارند.
"سازمان ما واقعاً در حال پیگیری یک بسته ملی شفابخشی است، اطمینان از اینکه عدالت باقی‌مانده برای بازماندگان نسل‌های ربوده‌شده پیش از آنکه متأسفانه بازماندگان بیشتری درگذشته شوند، محقق شود."
از طریق برنامه‌هایی مانند مارومالی، حمایت از طرف بنیاد شفابخشی و ابتکاراتی که توسط جوامع هدایت می‌شود، شفابخشی بین‌نسلی می‌تواند ادامه یابد.
شفابخشی واقعی همچنین نیاز دارد که استرالیا به‌طور کلی گوش دهد و به بازماندگان کمک کند تا داستان‌های خود را بازپس گیرند.
بیشتر بخوانید
What is Closing the Gap?
برای دریافت اطلاعات و نکات ارزشمند بیشتر درباره استقرار در زندگی جدیدتان در استرالیا، پادکست Australia Explained راسابسکرایب یا دنبال کنید.
آیا سوالی دارید یا ایده‌ای برای موضوعات؟ می‌توانید ایمیلی به آدرس australiaexplained@sbs.com.au ارسال کنید.
