هشدار: این گزارش شامل مطالب آزاردهنده در مورد آسیب‌های روانی، جداسازی کودکان، و ذکر نام افراد بومی است که وفات کرده‌اند.
نسل ربوده‌شده چه کسانی بودند؟
از سال ۱۹۱۰ تا دهه ۱۹۷۰، هزاران کودک از جوامع بومی آسترالیا و تنگه تورس براساس پالیسی‌های رسمی حکومت از خانواده‌های‌شان جدا شده و به پرورشگاه‌ها یا خانواده‌های غیر بومی سپرده شدند.
چرا این کودکان ربوده شدند؟
شانن دادسون، یکی از زنان مردمان یاوورو از منطقه بروم و مدیر عامل بنیاد التیام یا Healing Foundation می‌گوید که هدف از این کار بسیار ویرانگر بود:« دلخراش‌ترین بخش نسل ربوده‌شده این بود که ده‌ها هزار کودک تنها با هدف جذب شدن به فرهنگ غیر بومی از خانواده‌های‌شان جدا شدند... اکثر این کودکان مورد سوءاستفاده قرار گرفتند و هرگز دوباره خانواده‌های‌شان را ندیدند.»
کودکان به‌طور خاص هدف قرار می‌گرفتند، زیرا به احتمال زیاد گفته‌های اطرافیان را می‌پذیرفتند و فرهنگ بومی خود را رد می‌کردند. خانواده‌ها اغلب با دروغ‌های مانند مرگ کودک یا این‌که کودکان‌شان خواسته نشده‌اند، گمراه می‌شدند.
با آن‌که نگهداری ضعیف از اسناد و سوابق، شمار دقیق کودکان ربوده‌شده را نامعلوم ساخته، اما تخمین می‌شود که تا یک‌سوم کودکان ربوده شده باشند. آن‌چه روشن است، این است که هر جامعه بومی آسترالیا به‌گونه‌ای غیرقابل برگشت دگرگون شد و این زخم‌ها تاهنوز باقی‌اند.
CANBERRA, AUSTRALIA - FEBRUARY 13: Members of Australia's Stolen Generation react as they listen to Australian Prime Minister Kevin Rudd deliver an apolgy to indigenous people for past treatment on February 13, 2008 in Canberra, Australia. The apology was directed at tens of thousands of Aborigines who were forcibly taken from their families as children under now abandoned assimilation policies. (Photo by Mark Baker-Pool/Getty Images) Credit: Pool/Getty Images
کودکان به کجا برده می‌شدند؟
اکثر کودکان ربوده‌شده به نهادهای حکومتی یا کلیساها در سراسر کشور انتقال داده می‌شدند. این نهادها «مراکز آموزشی» یا «لیلیه» خوانده می‌شدند، جایی‌که کودکان تحت انضباط شدید قرار داشتند. هویت آن‌ها گرفته شده و به آن‌ها نام، زبان و دین جدید داده می‌شد.
خواهران و برادران معمولاً از هم جدا می‌شدند و بعضی از این نهادها تنها نوزادان را نگه‌میداشتند.
در سال ۱۹۴۳، انتی لورین پیترز، زنی از مردمان گامی‌لاری و ویلوان، در چهار سالگی به مرکز آموزشی دختران بومی کوتاموندرا در نیو ساوت ویلز فرستاده شد. دو برادر او به مرکز بدنام آموزشی پسران بومی کینچلا برده شدند.
«فراموش‌کردن سفیدپوست‌بودن مساوی با مجازات فوری بود. حتی اجازه نداشتیم درباره بومی‌بودن حرف بزنیم. در چهار سالگی مغزمان شست‌وشو داده می‌شد. به‌زودی راه و رسم بومی را فراموش می‌کردی و راه و رسم سفیدپوستان را یاد می‌گرفتی. مجازات در آن مکان‌ها وحشتناک بود.»
خاله لورین تا ده سال بعد به‌عنوان خدمتکار برای خانواده‌های سفیدپوست آموزش دید. امروز، او به‌عنوان یک صدای قوی برای بازماندگان شناخته می‌شود و بنیان‌گذار برنامه مارومالی است؛ ابتکاری برای التیام، مختص افرادی که تجربه جدایی اجباری را داشته‌اند.
Shannan Dodson CEO Healing Foundation
آسیب روانی بین‌النسلی چیست؟
آسیب‌های‌که کودکان، خانواده‌ها و جوامع تجربه کردند، هنوز در نسل‌های بعدی ادامه دارد.
خاله لورین می‌گوید جوانان زیادی هستند که نمی‌دانند کی هستند، از کجا آمده‌اند یا چرا به شیوه‌ای خاص رفتار می‌کنند.
«این یک چرخ مخرّب است. اگر ما این چرخ را در خانواده‌های خود نشکنیم، ادامه خواهد یافت.»
به‌دلیل نبود حمایت تاریخی، این آسیب‌ها اغلب به‌گونه‌ای ناآگاهانه به فرزندان منتقل شده‌اند؛ کودکانی‌که درد والدین و نیاکان خود را شاهد بودند.
به این پدیده «آسیب روانی بین‌النسلی» گفته می‌شود.
شانن دادسون توضیح می‌دهد که بازماندگان، اغلب در پرورش کودکان خود با دشواری روبرو هستند، چون خودشان در فضای مهرآمیز و حمایتی بزرگ نشده‌اند.
«بعضی از بازماندگان اعتراف کرده‌اند که به‌دلیل آسیب‌های که تجربه کرده‌اند، متأسفانه این درد را به فرزندان‌شان منتقل کرده و حالا می‌بینیم که این چرخ تا نواسه‌ها و کواسه‌ها نیز ادامه یافته است. به همین دلیل است که به آن، آسیب بین‌النسلی می‌گوییم.»
علایم این آسیب‌ها امروز به‌گونه‌ای مشهود در فروپاشی خانواده‌ها، خشونت، زندانی‌شدن، خودکشی، و استفاده از مواد مخدر و الکول دیده می‌شود.
A vital component of healing is education—ensuring that all Australians understand the truth about the Stolen Generations. Credit: davidf/Getty Images
بهبود و التیام چگونه صورت می‌گیرد؟
شانن دادسون می‌گوید: «به‌نظرم التیام برای هر فرد شکل متفاوت دارد؛ اما چیزی که می‌دانیم این است که بازماندگان باید خودشان تعیین کنند که التیام برای‌شان چگونه معنا دارد.»
التیام یعنی بازسازی ساختار خانواده‌ها و تقویت جوامع. این شامل بازیابی هویت و افتخار به آن نیز است. پیوند دوباره با سرزمین، فرهنگ و زبان، هویتی را بازمی‌گرداند که از آن‌ها گرفته شده بود.
بازماندگان نیاز دارند که تجربه‌های خود را بازگو کنند و آزادانه درباره بی‌عدالتی‌های تاریخی سخن بگویند.
انتی لورین در مورد فعالیتش با "انجمن دختران کوتاموندرا" می‌گوید: «وقتی در حلقات و گردهمایی‌ها جمع می‌شویم، همان‌جا است که التیام آغاز می‌شود. آن‌ها درباره آن حرف می‌زنند، با حرف‌زدن و شنیدن، بهبود می‌یابند... و هرچه بیشتر این کار را کنند، فراموش نمی‌شوند.»
انیمیشن «صدمات بین‌النسلی»، بنیاد التیام
این ویدیو شامل صدای یک فرد وفات‌شده می‌باشد.
آموزش و بازگویی حقیقت
یکی از ارکان مهم التیام، آموزش است، این‌که تمام مردم آسترالیا حقیقت "نسل ربوده‌شده" را بدانند.
انتی لورین می‌گوید: «آرزو دارم که آسترالیایی‌های غیر بومی به کودکان‌شان این فرصت را بدهند تا تاریخ واقعی این کشور را بیاموزند... این سیستم‌ها باید از هم پاشیده و از نو ساخته شوند، چون پالیسی‌های که در مورد مردم ما نوشته شده، به‌راستی نژادپرستانه‌اند.»
Leilla Wenberg, a member of the Stolen Generation removed from her parents car at 6 months of age, holds a candle during a National Sorry Day commemorative event at the Royal Prince Alfred Hospital on May 26, 2009 in Sydney, Australia. National Sorry Day has been held annually on May 26 since 1998 to acknowledge the wrongs that were done to indigenous families of the stolen generation. Credit: Sergio Dionisio/Getty Images
اکنون چه باید کرد؟
در یک لحظه تاریخی در سال ۲۰۰۸، کوین راد صدراعظم پیشین آسترالیا، از بازماندگان نسل ربوده‌شده، خانواده‌ها و نوادگان‌شان رسماً عذرخواهی کرد.
در پی آن، ابتکارات و برنامه‌های از جمله تأسیس بنیاد التیام به میان آمد.
شانن دادسون می‌گوید بازماندگان و خانواده‌های‌شان به حمایت دوام‌دار نیاز دارند:«نهاد ما خواستار یک بسته‌ٔ ملی التیام است تا اطمینان حاصل شود که عدالت باقی‌مانده برای بازماندگان نسل ربوده‌شده، پیش از آن‌که بازماندگان بیش‌تری از میان بروند، تحقق یابد.»
از طریق برنامه‌هایی مانند مارومالی، پشتیبانی بنیاد التیام و ابتکاراتی که از قلب جامعه برمی‌خیزد، روند التیام نسلی می‌تواند ادامه یابد.
اما التیام واقعی، نیازمند آن است که تمام آسترالیا گوش فرا دهد و به بازماندگان کمک کند تا روایت‌های خود را دوباره زنده کنند.
